Juf Kiet is veilige haven voor oorlogskinderen
- Nieuws
- Juf Kiet is veilige haven voor oorlogskinderen
Op de basisschool in het Brabantse Hapert heeft Kiet Engels een klas met kinderen van asielzoekers. Ze komen uit onder andere Irak, Eritrea en Syrië. Het lukt de juf om deze getraumatiseerde oorlogskinderen aan het spelen en leren te krijgen. "Je bent voor deze kinderen ook een opvoeder, een eerste veilige haven na de ellende."
De bekende filmmakers Peter en Petra Lataster filmden ruim een half jaar in deze bijzondere klas en maakten er een documentaire van: De kinderen van Juf Kiet. De documentaire is te zien op het Amsterdamse documentairefestival IDFA.
Bekijk de trailer:
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
De filmmakers legden bloot hoe de kinderen worstelen met oorlogstrauma’s. Gaandeweg denken de kinderen niet meer steeds aan wat ze hebben meegemaakt.
Boos, verdrietig of stoer
"Het leren blijkt helend te zijn en dat allemaal onder de liefdevolle en strenge leiding van Kiet", vertelt Petra Lataster. "Je ziet dat deze kinderen in relatief korte tijd een spectaculaire ontwikkeling doormaken. Van uitgebluste kinderen die niet meer goed konden denken en slapen, veranderen ze in veerkrachtige kinderen die weer kunnen leren en daar plezier in hebben. Heel bemoedigend om te zien."
Kiet Engels: "Het is zoeken in het begin. We beginnen gewoon en ik kijk wat een kind kan. Dat zit eerst meestal in een vecht- of vluchtmodus. Het heeft er zelf niet voor gekozen om naar ander land te gaan. Ook al zit het in oorlogsgebied, meestal zou een kind het liefst blijven in zijn eigen land met eigen vriendjes."
"Als het vervolgens bij mij in de klas komt, reageert het boos, verdrietig of stoer. De kunst is om daar doorheen te prikken. Soms laat ik emoties toe en vraag ik ernaar, maar op een gegeven moment zeg ik: je zit hier op school en het is de bedoeling dat je gaat leren. Na een jaar zijn het normale Nederlandse kinderen geworden."
Gewone kinderen
Peter Lataster wilde een andere kant laten zien van vluchtelingen. "Ze worden vaak neergezet in het stereotype van problemen, of als slachtoffer. Wij zien hen in de film als gewone kinderen, die een goede start op school krijgen. Ze zijn geestig, ze zijn poëtisch, en soms zie je ook dat ze al veel hebben meegemaakt. Leanne bijvoorbeeld is bang van het geluid van de voetbal tegen de muur, omdat het haar doet denken aan de bommen die ze heeft gehoord in Syrië."
De kinderen vonden het niet raar dat er een camera in de klas stond. "We werden deel van het geheel. Voor de kinderen waren we juf Petra en meester Peter. We werden gemist toen we er niet meer waren en we misten zelf ook de kinderen."
Gerelateerd
