Na neergesabeld te zijn als romanschrijver is Cindy Hoetmer terug, met succes

Een documentaire over het leven

Op het eerste gezicht verloopt het contact met anderen vaak wat stroef. Ze wijt dat zelf aan haar gezichtsuitdrukking, die kan iets nukkigs hebben. Maar uiteindelijk vinden mensen haar altijd leuk. “Ik ben geen cabaretier, qua grappigheid. Maar ik schrijf al heel lang en mensen hebben dat altijd grappig gevonden", vertelt de schrijver in Kunststof.

“Ik dacht eigenlijk dat ik niet het soort mens was dat zou gaan schrijven zonder opdrachtgever. Want ik ben lui, en uitstellerig. Maar op een gegeven moment voelde ik toch een soort drang, een heel klein drangetje, en toen ben ik de grappige situaties gaan beschrijven die ik soms in mijn leven tegenkwam.” Het was een uitdaging. “Een soort documentaire over mijn leven.” Ze legde zichzelf ook regels op. Zo moest alles echt gebeurd zijn. En per dag mocht er maar één gebeurtenis worden beschreven. Deze opdracht aan zichzelf leidde tot haar wedergeboorte als schrijver.

Haar ongenadige eerlijkheid is soms best lastig, vooral als er andere mensen in voorkomen. Ze probeert mensen niet te kwetsen. “Als ik dat wel heb gedaan, dan voel ik me heel rot. Als iemand er dan op terugkomt, voel ik me de rest van mijn leven schuldig.”

Goed naar omstandigheden

Haar meest recente boek schreef ze in coronatijd. Niet zo saai als ze eerst dacht. Zo beleefde ze een korte vrijage met een man die later plotseling overleed. En ze adopteerde een hond uit Griekenland. “Het was een lief, klein, gebroken hondje. Echt heel erg lief.” Maar helaas, haar hond kon niet samenleven met haar kat. Toen moest ze de hond naar een ander baasje brengen.

“Mijn kat had het eerste geboorterecht, vond ik. Ik had haar al zo lang. Maar voor die hond voelde ik een intensere liefde. Een hond is echt heel anders dan een kat. Het is meer een baby.” Ze is gewenst kinderloos, maar door de hond realiseerde ze zich dat er een heel reservoir aan ongebruikte moedergevoelens werd aangesproken.

Het gaat vaak over wat ze allemaal niet heeft: geen man, geen hypotheek, geen baan, geen kinderen. “Het is mijn eigen schuld, ik heb er ooit een stuk over geschreven.” Het past bij haar. Zelfs toen ze een relatie had, werd ze gevraagd een stuk te schrijven over het vrijgezellenbestaan.

'Ik ben dol op mijn ouders'

Ze groeide op in een woonboot-buurtje in Amsterdam waar ook andere familieleden van haar woonden. Nog steeds eet ze iedere zondagavond bij haar ouders, met wie ze goed bevriend is. Ieder jaar gaat ze in oktober naar Spanje waar haar ouders een vakantiehuisje hebben. “Dat is een soort kruising tussen Centerparcs en Almere. Ik scheel niet zoveel met mijn ouders, 23 jaar maar. Ik ben ook niet jong meer, ik kan gewoon mee doen met hun leven. Ze doen de hele tijd dingen met de Nederlandse club en die doe ik dan mee.”

“Het is waarschijnlijk niet goed om je hele leven zoveel van je ouders te houden. Want op een dag zijn ze er niet meer en dan doet het extra veel pijn. Maar ja, het is zo gelopen. Ik ben gewoon dol op ze.”

Eigenwaarde

Ze heeft weinig eigenwaarde, een gevolg van de concentratiestoornis die haar al plaagt sinds de lagere school. Ze redde met veel hulp van remedial teachers de MAVO. “Ik denk best dat er dingen zijn waar ik slim in ben. Maar ik kan ook heel veel heel gewone dingen niet.” Heeft haar huidige succes invloed op haar gevoel voor eigenwaarde? Wel een beetje. “Er is niet zo gek veel veranderd. Maar misschien ben ik wel iets minder onzeker dan twee jaar geleden.”