Hoe is het met Nol Havens van VOF de Kunst?

“In ieder liedje zit wel een verhaal, dat denk ik zeker wel", vertelt Nol Havens in Kunststof. "We hebben ook wel liedjes gemaakt waar niet echt een verhaal achter zat. Vroeger begon ik vaak met een refrein, bedacht je een paar woorden, maar het begon eigenlijk met de muziek. Daar ging je dan later de tekst in maken. Maar doordat we kinderrepertoire gingen spelen ben ik er wel anders over gaan denken. Nu is altijd de tekst het uitgangspunt. Ik vind het fijner als je de tekst muzikaal vertaalt, want dat is waar het om gaat.

Doe mij maar alles

Voor mijn laatste album, Doe Mij Maar Alles, ben ik heel dicht bij mezelf gebleven. VOF de Kunst is een collectief, je beslist dan ook met zijn zessen. We werkten veel met tekstschrijvers, hadden vaak ook heel cabareteske teksten. Als je zelf een plaat maakt, dan mag je zelf alles bepalen en die behoefte had ik ook. Je blijft heel dicht bij jezelf, want dan heb je ook de meeste inspiratie. Ik wilde voor dit album alleen maar eigen verhalen vertellen. En tijdens corona had ik ook tijd genoeg.

Er waren verschillende dingen waarover ik nu wel wilde zingen, het overlijden van mijn vrouw, over mijn kinderen. Nu past het, nu mag het, ik weet niet hoe dat werkt. Het moest heel eerlijk zijn."

Kindervoorstellingen

"Ik woonde lang in het ouderlijk huis van mijn overleden vrouw en daar ben ik pas weggegaan toen mijn schoonmoeder overleed. De kinderen waren daar groot geworden, de cirkel was rond. Toen had ik pas het gevoel, nu kan ik vertrekken hier. Mijn vrouw was heel jong toen ze overleed, 34, ze had een aangeboren hartafwijking.

De kinderen waren nog klein. Ik had heel veel hulp, van mijn schoonmoeder bijvoorbeeld, we waren wel een hechte familie. Maar het was wel zo dat ik een tijd niet meer ’s avonds op wilde treden. ‘Dat gaat nu niet, ik moet er nu voor de kinderen zijn.’ Ik had natuurlijk al met VOF de Kunst kindercd’s gemaakt. En mijn management zei toen, ‘we kunnen misschien matineevoorstellingen gaan doen in het theater. Dan ben je toch altijd op tijd thuis.’ Dat hebben we toen gedaan en dat was een soort ei van Columbus. Dat is eigenlijk de reden dat ik kindervoorstellingen ben gaan doen."

Adoptie

"We hadden samen kinderen geadopteerd uit Sri Lanka, ze zijn nu 33 en 35 jaar oud. Het was zeker voor hun extra moeilijk om weer afscheid te moeten nemen. Maar zoals ik al zei, we zijn een heel hechte familie, dus dat is ook heel goed opgevangen. Maar je bent zelf degene die de kinderen hiernaartoe gehaald heeft, dat heeft ook iets egoïstisch. Dus je bent extra bezorgd. Ik voel me altijd, wat er ook gebeurt, verantwoordelijk, je moet er altijd zijn. Hoe moeilijk het ooit kan zijn, dat zie ik wel als een taak, dat is onvoorwaardelijk.

Zij hebben hun biologische ouders nooit ontmoet. Een lied op het album gaat hier ook over. We kwamen er een paar jaar geleden achter, dat kwam toen in het nieuws, dat er vaak met papieren gerommeld is. Speciaal bij Sri Lanka, bij een aantal organisaties die daar bemiddelden. Dat vond ik wel een enorme shock. Want je krijgt papieren mee, met stempels, en die bewaar je, bijna in een kluis, daar mag niets mee gebeuren, want ze zijn de enige link naar hun biologische ouders. En als dat dan vaak niet blijkt te kloppen, wat moet je dan beginnen?

Mijn kinderen zelf hebben er geen last van. Ze zeggen: ja, tuurlijk, ik kom daar vandaan, maar mijn leven is hier. Maar ik vond het heel vervelend, want ik wilde heel graag die moeders laten weten dat het goed met ze gaat, dat heb ik ook mijn vrouw beloofd."