'Remco Campert was de allerlaatste van een generatie'

"Hij zou eind deze maand 93 zijn geworden", zegt biograaf en vriendin Mirjam van Hengel, "dat mag je sowieso wel vieren, want dat heeft hij toch maar volgehouden, met al die rode wijn en sigaretten.

Bij Remco Campert was er zowel lichtvoetigheid als zwaarte. Mirjam "Die zwaarte zat ook in zijn persoonlijkheid, hij kon echt zwaarmoedig zijn, dat er niets uitkwam. Maar hij was een lichtvoetig schrijver, die lichtheid vond hij zelf heel belangrijk."

'We zijn wees geworden'

"Hij was een enorm groot dichter", zegt collega-dichter, acteur en vriend Ramsey Nasr. "Hij kon dingen die wij allemaal meemaken, zien en horen, vatten in tijdloze poëzie. Bijvoorbeeld het gedicht Gemompel. Dat is ultrakort en je denkt dat het achteloos is, maar daar zit heel veel slimheid en genialiteit achter.

Het gaat om een groot dichter, maar ook om een van de liefste personen die ik ken. Maar los van de persoon Remco, en los van de schrijver: hij was de allerlaatste van een generatie. We zijn wees geworden. Hij vertegenwoordigde die hele generatie in dat ene lichaam, daar was je je ook altijd heel erg van bewust als je bij hem op bezoek kwam. Hij was al een paar keer uit de dood opgestaan. Op een gegeven moment denk je dan, misschien is hij wel onsterfelijk.’

Een speciaal kamertje bij de uitgeverij

Uitgever van zijn werk Robbert Ammerlaan vertelde dat Campert weliswaar een lieve man was, maar niet altijd makkelijk voor zijn partners. Voor het geval dat hij het huis uitgezet zou worden of zelf bij een vrouw zou vertrekken, stond er tot de jaren '70 een speciale bepaling in zijn contracten bij de Bezige Bij.

Robbert van Ammerlaan: "Het was verplicht een slaapplaats aan Remco aan te bieden. In de uitgeverij was een klein kamertje in gereedheid gebracht en een wc was omgebouwd tot douche. Volgens de overlevering heeft hij hier gebruik van gemaakt. Zo'n vreemde auteursbepaling had ik nog niet eerder meegemaakt."

'Hij was een groot columnist'

Schrijver, columnist Peter Buwalda roemt ook Camperts columns. "Zijn columns waren heel verfijnd, en hij was natuurlijk ook ontzettend geestig. Als ik bepaalde columns van hem herlees, komt de lach langzaam maar zeker opzetten, omdat ze zo onnadrukkelijk zijn, zo impliciet, talig, zo lullig vaak ook. Zichzelf verkleinend, bescheiden, maar tegelijkertijd superieur. En dat is zo geestig.

Hij was een groot columnist. Hij had geen nieuws nodig, hij hoefde niemand af te maken, hij was niet gemeen. Eigenlijk was hij een soort lampje. Hij was geen spiegel, hoefde niet te zien wat Rutte gedaan had die dag, maar hij straalde gewoon iets uit. Hij was niet duidend, maar juist scheppend. Hij creëert iets heel geestigs, of heel beeldends, iets eigens, en het heeft niets te maken met de wereld van dat moment. Dat kon hij als niemand anders."