'Als je zegt dat depressie de doodsoorzaak is van je vrouw, dan valt het gesprek snel stil'

Het verhaal van Gerrie is een van de veertien verhalen over zelfdoding in het boek "Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding", geschreven door Marjan Spelbrink.

Gerrie vertelt over het ongemak tijdens gesprekken over Carla's dood. "Wat je merkt als je vertelt dat je vrouw is overleden, dan zegt iemand ‘oh was ze ziek?’ Ik zeg ‘ja’. ‘Oh zeker kanker?’ ‘Nee, een depressie’, en dan valt een gesprek heel snel stil."

Gerrie beschrijft ook hoe mensen die Carla’s doodsoorzaak kenden, in de supermarkt snel een ander gangetje invluchtten, "omdat ze gewoon geen idee hebben wat ze moeten zeggen."

Toen Gerrie's vrouw overleed was hun dochtertje 20 maanden. "Op het kinderdagverblijf was maar één moeder die me een hand gaf, en de rest liep gewoon voorbij, een beetje schuchter. Ik snap ook wel dat je niet weet wat je moet doen maar je voelt je wel heel eenzaam en verlaten, ook door je partner. Ik ben zo boos geweest op haar."

Marjan Spelbrink zegt dat het doel van dit boek was dat “niet alleen nabestaanden deze situatie herkennen, maar ook dat omgeving van de nabestaanden ziet waar mensen juist behoefte aan hebben. Vaak is dat zorg en aandacht om erover te praten, en niet dat ze wegduiken in een andere gang bij de supermarkt."

'Machteloosheid, woede, verdriet en schuldgevoel'

De rode draad die in de verschillende verhalen uit het boek terugkomt is volgens Spelbrink een combinatie van: "Machteloosheid, woede, verdriet en ook schuldgevoel komt veel voor. Dit speelde ook bij een vrouw in het boek, waarvan de man een eind aan zijn leven maakte. Er wordt dan al gauw gedacht 'Wat heb jij gedaan, dat jouw man uit het leven stapt'."

Spelbrink denkt dat er nog steeds een taboe rust op zelfdoding. "Met een ziekte als kanker heb je iets concreets, maar dit gebeurt vaak onverwachts of je weet niet waarom iemand het heeft gedaan. Mensen weten dan niet hoe ze daar mee om moeten gaan."

Kort na het overlijden van haar vrouw kon Gerrie een tijdlang niet goed meer functioneren. "Ik kon niet meer denken en ik kon geen prikkels meer aan." Zelfs het aanzetten van de wasmachine en de vaatwasser vergat ze steeds. "Als mensen me vroegen waarmee ze me konden helpen, zei ik 'ik zou het niet weten.' Het is net of je hersenen alleen nog maar de basisdingen aankunnen."

Gerrie zegt dat er weinig actieve professionele aandacht voor haar was, na de dood van Carla. "Ik heb nog een evaluatie gehad van een behandelaar (van de kliniek waar haar vrouw werd behandeld). En ze waren er met het condoleren en verder eigenlijk niets."