Mano Bouzamour: 'Schrijven doet af en toe pijn'

Zijn debuut De belofte van Pisa, bracht veel teweeg, niet in de laatste plaats in het leven van de Mano Bouzamour zelf. Hij werd uit huis gezet door zijn ouders en zag beiden drie jaar lang niet. Over de gevolgen van het succes schreef hij Bestseller Boy, zijn tweede roman. En daar is nu een televisieserie van gemaakt. De serie is een stormachtig verhaal over de liefde, idealen en verscheurdheid van een jonge stadsbewoner. Bouzamour: "Het verhaal gaat over iemand die echt wat wil bereiken."

Koffers op straat

“Ik kwam thuis van een optreden bij Pauw & Witteman en mijn spullen stonden ineens buiten”, vertelt de schrijver over de periode rond de publicatie van zijn debuutroman. “Mijn ouders zijn heel erg afhankelijk van de meningen van anderen, omdat ze zelf niet kunnen lezen. Ze hebben het boek nooit kunnen lezen.

De buren en familieleden zeiden dat het een heftig boek was en dat was voor mijn ouders heel erg beangstigend. Dat kan ik nu begrijpen, toen niet. Toen voelde het als intens verraad. Ik dacht: jullie keren me de rug toe op het moment dat ik jullie heel hard nodig heb.”

All the way of kap ermee

"Ik heb af en toe wel twijfels gehad over het schrijfproces. Ik weet nog heel goed een moment dat ik aan het schrijven was en dacht: moet ik dit wel opschrijven? Ik ben hier wel heel kwetsbaar en bloot. Toen keek ik mezelf aan in de spiegel en zei: all the way of kap ermee. Dus of ik ga alles vertellen wat ik wil vertellen, mijn ziel blootleggen en me totaal overgeven aan de lezer. Of ik ga het niet doen. Dat was een belangrijk moment in mijn schrijverschap.

'Schrijven doet af en toe pijn'

"Echt schrijven gaat over de dingen die je eigenlijk niet wil opschrijven. Daar waar het pijn doet, daar waar het schuurt, wringt; daar zit het goud.

Ik denk dat die authenticiteit en oprecht een belangrijk ingrediënt is en dat het ervoor zorgt dat mijn boeken godzijdank gelezen worden."

Bouzamour wilde al van jongs af aan schrijver worden. “Als puber hield in niet van uitgaan. Het was gewoon niet mijn plek, heel gek. Ik had een vriendinnetje en dat was meer dan zat. Ik schreef en las heel graag. Ik zat op mijn kamer te schrijven. Mijn ouders begrepen nooit echt wat ik aan het doen was."