‘Wat elke Palestijn typeert is hoopvolheid’: Hoe Zainab een Palestijns kinderboek vertaalde

Zamil, zelf van Palestijnse afkomst, is nog nooit in Palestina geweest, maar heeft de cultuur van jongs af aan meegekregen. "Ik heb de Palestijnse cultuur meegekregen in zo veel andere dingen; ik ken het door de geur van Palestijns eten dat mijn moeder maakte, de Palestijnse artiesten die mijn ouders vroeger afspeelden en de verhalen van mijn grootouders," zegt ze. Haar grootvader bewaart nog steeds de sleutel van het huis waar haar familie ooit woonde. "Veel van die huizen bestaan waarschijnlijk niet meer, maar de sleutel is een symbool van hoop. Van wederkeer."

Hoop en dromen

Voor Zamil is hoop een kernwaarde van de Palestijnse cultuur: "Wat elke Palestijn typeert, is hoopvolheid. Standvastigheid." Waar ze ook ter wereld zijn, Palestijnen dragen een gedeeld verhaal met zich mee. "Het is toch hetzelfde leed dat we delen," legt ze uit. Dit is precies waarom ze de vertaling van het boek zo belangrijk vindt. "Nederlandse kinderen leren veel over andere landen, maar Palestina komt vaak alleen ter sprake in de context van oorlog en conflict."

De dichteres hoopt dat dit boek laat zien dat Palestijnse kinderen ook dromen en een rijke cultuur hebben - een cultuur die verder reikt dan het conflict. "Palestijnse kinderen verschillen niet zo veel van Nederlandse kinderen (…) ook Palestijnse kinderen hebben hoop, en dromen, en hobby’s." Door het vertellen van deze verhalen "worden verbintenissen gecreëerd".

Nakba vertalen

Eén van de thema’s in het boek is de Nakba, Arabisch voor ‘catastrofe’. "De allergrootste eerste Nakba in Palestina vond plaats in 1948. Ruim 750.000 Palestijnen werden met veel geweld uit hun huizen verdreven. Veel overleefden dit niet", vertelt Zamil over deze afgrijselijke gebeurtenis.

Ze demonstreert hoe ze dit aan kinderen zou uitleggen: "Stel, jij en je familie wonen al generaties lang in een huis, je hebt een mooie tuin met veel bomen die gepland zijn door je grootvader en op een dag, zonder reden, klopt iemand aan en die verdrijft je uit je huis." Zo begint de dichteres wiens eigen familie door de Nakba werd getroffen en uiteindelijk naar Irak moest vluchten. Ze vervolgt: "En jij moet weg. Zonder te weten wanneer je terug zal komen. Óf je terug zal komen."

Wanneer haar gevraagd wordt of zij zelf denkt ooit nog naar Palestina te kunnen, antwoordt ze gedecideerd: "Absoluut." Wat elke Palestijn tenslotte typeert, is een fel brandende hoop. Het boek ‘Wij Zijn Palestijnen’ is vanaf nu verkrijgbaar in de boekwinkel.