Eva Jinek: 'Teruggaan naar de NPO voelt als thuiskomen'

'Uiteindelijk is het eenvoudig: doe normaal'

Eva Jinek is ook een van de oud medewerkers van WNL die in reactie op de meldingen die over de omroep gedaan zijn in het rapport van de commissie-Van Rijn van zich liet horen. Ook zij herkent de verhalen over de angstcultuur bij de omroep WNL.

Jinek: "Uit het rapport van de commissie-Van Rijn bleek dat 94% van de medewerkers ofwel slachtoffer is geweest van intimidatie en pesterij ofwel getuige daarvan is geweest. Dan lees je dat, dan blijft dat liggen, en toen ik erover gebeld werd moest ik toegeven dat ik alle ervaringen herkende. Het is meer dan twaalf jaar geleden dat ik daar werkte en ik ga niet meer in detail treden."

Maar het punt dat Jinek wel wilde maken, "is dat daar nu ook weer jonge mensen werken die normaal moeten kunnen functioneren. Die bij de publieke omroep op een normale manier moeten kunnen werken. Dan gaat het niet over een handje vasthouden of pamperen, maar over het garanderen van een normale werkplek. Als presentator van een programma heb je de verantwoordelijkheid over alle mensen die er werken en dat voel ik nu nog meer. Uiteindelijk is het eenvoudig: doe normaal."

Terug bij de NPO

Jinek besloot na haar carrière bij RTL over te stappen naar de NPO waar ze vanaf september een talkshow op prime time gaat presenteren. Jinek: "Ik zie het als de grootste stap uit mijn carrière. Terug bij de NPO is als thuiskomen en het voelt als een grote verantwoordelijkheid om het te laten slagen. Hoe verder je komt in je carrière hoe groter die druk wordt."

'Door moeder te worden, is dit werk lastig'

"Ook het ouderschap en vooral de hormonen zijn van invloed op mijn werk", vertelt ze. "Ik was altijd al een emotioneel persoon, dat heb ik van allebei mijn ouders, dus ik heb het dubbel. Als je kinderen krijgt, voelt het alsof je huid eraf is gehaald en je hart aan de buitenkant zit. Met terugwerkende kracht vraag ik me af hoe ik de nare beelden uit het nieuws als jonge journalist kon verdragen. Toen ik bij de NOS werkte, waren er nachtdiensten dat ik alleen zat en ongemonteerde beelden aan me voorbij trokken. Je ziet dan de meest gruwelijke beelden." Kan ze zichzelf blootstellen aan de gruwelijkste dingen die mensen elkaar aandoen? Vroeg ze zich af. "Dan word je harder en je rationaliseert je werk door jezelf voor te houden dat je met journalistiek ook iets goeds kunt doen."

"Maar door moeder te worden, is dit werk lastig. Ik toon mijn emoties ook gewoon, ook aan de mensen met wie ik werk. Ik heb zelfs een methode ontwikkeld om zo te huilen; hangend boven de desk zodat de tranen op de tafel vallen en mijn make up er niet aan gaat. De mensen met wie ik werk, kijken er niet eens van op. Als moeder mag ik eindeloos over die emoties praten, dat wordt ook geaccepteerd. Maar laat mannen daar ook over praten zou ik zeggen."

Voortschrijdend inzicht

"Wat ik bewonder aan de mensen die ik voor mijn boek heb gesproken, is het vermogen om voortschrijdend inzicht toe te laten in je leven. Zoals Carice van Houten, die gewoon filmster had kunnen blijven, maar die voor de toekomst van haar kind vecht en activist bij Extinction Rebellion wordt. Zou ik dat ook kunnen?" Er zit ook schaamte bij om toe te geven dat je het bij het verkeerde eind had, vervolgt Jinek. "Hoe ga je met schaamte om? Dat is wel een thema in het boek. Dat schaamte je kan verlammen en dat mensen besluiten om toch een vlucht naar voren te nemen en zich gaan uitspreken. Ik ben niet zo ver, maar dat klinkt goed."