Marc-Marie Huijbregts: 'Na afloop van een tournee denk ik vaak dat het de laatste is'

Afscheid

De rode draad in zijn nieuwe, achtste solovoorstelling is afscheid. Volgens Marc-Marie Huijbregts kan het leven elk moment voorbij zijn. “Dat wij het allemaal tot de avond in het theater hebben gered is heel bijzonder. Er zijn zoveel manieren waarop het fout kan gaan, dat is niet te tellen.” Zelf heeft hij naar eigen zeggen drie bijna-doodervaringen gehad. Maar angst voor de dood heeft hij niet. “Als het maar geen grote lijdensweg is. Ik wil niet uitdrogen in de woestijn en pas na veertien dagen gevonden worden.”

Liefde voor het theater

Angst voor het maakproces heeft Huijbregts wel. “Ik vind het maken van voorstellingen altijd heel erg moeilijk. Na afloop van een tournee denk ik vaak dat het de laatste is, een mooi einde van mijn carrière. Maar na twee jaar lijkt het me toch altijd wel weer leuk om iets nieuws te gaan doen. Daarom zal ik nooit officieel afscheid nemen, daarvoor ken ik mezelf dan toch te slecht.”

“Ik vind het nog steeds bijzonder als ik in een leeg theater mag zijn terwijl er niemand is. Het theater heeft iets wonderlijks en moois, het is bijzonder dat ik daar achter de schermen mag komen. Door de jaren heen kom je het publiek en de mensen die in die theaters werken elke keer weer tegen. Ik leef met veel van hen al jaren mee. Dat is heel leuk en dat ga je ook missen als je er niet meer zou komen.”

'Elke avond opnieuw ga je met de zaal iets bouwen'

Marc-Marie laat mensen in het publiek graag een deel van de avond zijn. “Iedereen heeft een leuk verhaal of iets bijzonders.” Oprechte interesse is zijn uitgangspunt. “Ik zal nooit iemand belachelijk maken om een rare naam. Dat vind ik te makkelijk en dan straf je iemand af terwijl diegene juist mee probeert te doen. Bovendien is het verhaal achter de naam waarschijnlijk veel interessanter dan een makkelijke grap.”

Voor interactie met de zaal moet je helemaal senang zijn met jezelf. “Ik moet uitgerust en heel erg in het moment zijn. Elke avond opnieuw ga je met de zaal iets bouwen. Je kan er nooit vanuit gaan dat het wel goed zal komen en op de automatische piloot spelen. Ik stel me open en moet blijven nadenken.” Soms vertellen mensen uit het publiek zomaar iets uit zichzelf. “Daardoor wordt het ook voor mij een hele leuke avond waarin veel te lachen valt.” En waarin ook ruimte ontstaat voor ontroering.