In de Boekenrubriek: 'Het bewijs van een lichaam' door Alexandria Marzano-Lesnevich

Jami Attenberg, Onder volwassenen. Meulenhoff.

Jami Attenberg behoort tot de jonge, veelbelovende auteurs rond NYT. Geestig en vlijmscherp analyseert ze in haar tweede roman Onder volwassenen de wereld van eind dertigers - beginnende veertigers om haar heen in Brooklyn, New York. Hoe iedereen in dezelfde groef zijn nummer afspeelt en op zoek is naar liefde.

Bettina Baltschev, Hel en paradijs. Amsterdam en de Duitse exilliteratuur. Querido.

Nadat de nazi’s veel Duitse schrijvers vanaf 1933 een publicatieverbod hadden opgelegd, namen een aantal auteurs hun toevlucht tot de exiluitgeverijen Querido Verlag en Allert de Lange in Amsterdam. In Hel en paradijs schildert de Duitse journaliste Bettina Baltschev een gedetailleerd portret van het leven van deze bannelingen. Ze richt zich vooral op hun beschermheer en uitgever Fritz Landshoff, zonder wie de exile literatuur van Querido nooit zo’n vlucht had kunnen nemen.

Alexandria Marzano-Lesnevich, Het bewijs van een lichaam. Hollands Diep.

Alexandria Marzano-Lesnevich deed iets heel uitzonderlijks in haar true crime zoals de Amerikanen dat non-fictie genre noemen. Haar boek Het bewijs van het lichaam is niet alleen een fascinerend verslag van een waargebeurde moordzaak, de moord op de zesjarige jongen Jeremy in 1992, maar ook een moedige poging haar eigen incestervaringen als inzet te nemen en een geschiedenis te geven. Het levert een bijzonder spannend boek op, dat leest als een roman.

Alexandria Marzano-Lesnevich werkte tien jaar aan Het bewijs van het lichaam, een goed geschreven mix van verhalende fictie, onderzoeksjournalistiek, rechtbankdrama en true crime. Haar boek is niet alleen een fascinerend verslag van een waargebeurde moordzaak, de moord op de zesjarige jongen Jeremy in 1992, maar ook een moedige poging haar eigen incestervaringen als inzet te nemen en een geschiedenis te geven. De schrijfster is de dochter van twee advocaten en absolute tegenstander van de doodstraf, wanneer ze als 25 jarige stagiaire werkzaam is op een advocatenkantoor in New Orleans en te maken krijgt met een complexe kindermoord. Haar werkgever heeft de doodstraf van de dader Ricky Langley succesvol weten om te zetten in levenslang en zij bemerkt tijdens het bekijken van een video van de man dat ze heftig reageert- ze wenst hem dood. Nou is het niet zo gek dat je met walging reageert op een kindermoordenaar, maar haar lichamelijke reactie brengt iets naar boven wat ze jarenlang heeft weggestopt. Hoe zijzelf en haar zusje jarenlang zijn misbruikt door haar grootvader, die vaak bij hen thuis oppaste.

Toen ze drie was kroop opa s nachts bij haar in bed, deed zijn gebit uit, ‘er was alleen nog een vochtig donkere holte’ en betastte haar. Achteraf blijkt hij haar ook te hebben gepenetreerd. Vijf jaar duurde het misbruik, toen kwamen haar ouders erachter. Uit angst voor een schandaal en carrièreverlies besluiten ze niet naar de politie te gaan of de grootouders ermee te confronteren maar te zwijgen. Het verleden diende gewist. Ze eisten hetzelfde van hun kinderen en legden ze een zwijgplicht op.

Het dubbele verraad en het daarmee gepaarde gevoel van onveiligheid weet de schrijfster heel goed op te roepen. Ja, eigenlijk zet ze haar eigen incestervaringen zo evocatief neer, dat de geschiedenis van de 26-jarige pedofiel Rickey Langley die in 1992 de zesjarige jongen Jeremy misbruikt en wurgt een beetje naar achteren schuift. Drie dagen hield de man de dode jongen verstopt in een kledingkast voordat hij werd gevonden. Het bewijs van het lichaam was er, en er was ook meteen een bekentenis en een ter dood veroordeling.

Maar de geschiedenis van de familie Langley blijkt uiterst complex, evenals de geschiedenis van de familie van het slachtoffer en de schrijfster laat zien dat er veel parallellen zijn met de geschiedenis van haar eigen familie. Rickey is een slachtoffer van bizarre familieomstandigheden: het auto-ongeluk van zijn ouders waarbij twee kinderen omkwamen, de medische gang van zijn moeder die zwanger werd terwijl ze in het ziekenhuis in een korset van gips lag, het gestorven broertje Oscar. Toch krijgt de lezer niet echt een beeld van de volwassen Langley, zijn portret wordt teveel overwoekerd door zijn achtergrond, waarschijnlijk omdat Alexandria hem zelf ook niet in beeld wil hebben, ze ontmoet hem slechts één keer in de gevangenis. Haar boek is veel meer een roman geworden, leest ook als een roman, namelijk als het ultieme verhaal van de strijd van Amerikaanse overlevers, waarbij iets fout is gegaan.

Luister de Boekenrubriek terug