Age of the Female Rage: woedende vrouwen in films in nieuw daglicht

Volgens Schipper is er in films een groot verschil tussen mannen en vrouwen die boos zijn. "Lara Croft en Kill Bill zijn voorbeelden van goede films, maar alle woede zit geankerd in trauma, een vreemdgaande partner of een overleden familielid." Ook hekelt Schipper de manier waarop ze afgebeeld worden. "Waarom moeten ze per se rondrennen in hotpants of een lycrageel pak?" Hierin ziet Schipper dat vrouwen wel boos mogen zijn, zolang ze ook maar sexy zijn. Zo mogen volgens Schipper mannen in films meer kwaad zijn om het kwaad zijn. "Als een doorgedraaide psychopaat. Maar dat zie je bij vrouwen minder."

Wat volgens de mediakenner ook een verschil is, is de terminologie die kleeft aan mannelijke en vrouwelijke anti-helden. Zo worden vrouwen nooit slechterik genoemd, maar eerder een bitch. Door het ontbreken van een goede term hangt er een negatievere connotatie om de vrouwelijke schurk heen. Dit komt volgens Schipper ook door representatie: "Er is geen term voor, want we zien het niet. Als er geen referentie kader is, denk je dat het niet bestaat."

Ommezwaai

Daar komt volgens Schipper nu verandering in. In de echte wereld zien we steeds meer vrouwen die boos (mogen) zijn. De #MeToo-beweging heeft hier ook aan meegeholpen: "Vrouwelijke woede wordt serieuzer genomen en dat vertaalt zich ook naar film." Zo helpt het ook mee dat er steeds meer vrouwen op posities zitten waarop meer waargemaakt kan worden. Het aantal toegenomen platforms om verhalen op te delen helpt ook. "Er is zo meer ruimte voor boosheid."