De 93-jarige Dolf Verroen schrijft nog steeds. 'Ik durf een boel niet, maar als het erop aankomt, durf ik alles'

93 jaar

Dolf Verroen is met zijn 93 jaar misschien wel de oudste nog actieve schrijver van Nederland. Hij heeft meer dan honderd titels op zijn naam staan. “Schrijven is mijn wereld, daar leef ik in.”

“Ik ben ontzettend gezond. Ik heb nooit van mijn leven medicijnen gebruikt. Dit jaar ben ik verschrikkelijk van het padje afgegaan. In het begin van het jaar heb ik twee TIA’s gehad”, vertelt de schrijver in Kunststof. "Nu voel ik me van binnen weer helemaal fit en goed. Maar ik ben natuurlijk wel geschrokken. Als je nooit wat gehad hebt dan schrik je ontzettend als er dan is wat is.”

'Ik dufde het niet op te schrijven'

"Ik reageer impulsief, ik durf een heleboel dingen niet, maar als het erop aankomt durf ik alles. Ik probeer ook altijd alles te zeggen wat ik vind en wat ik denk."

En dat blijk wel uit zijn nieuwste boek, waarin hij ook openhartig schrijft over zijn eigen leven. Toch was hij eigenlijk helemaal niet van plan om over zichzelf te schrijven. "Iets opschrijven en iets vertellen daar zit een groot verschil tussen. Ik durfde het niet op te schrijven."

'Ik schrijf over schrijvers, dat is mijn wereld. Daar leef ik in'

In zijn nieuwe boek Feestelijk maar vreselijk schetst hij een beeld van de literaire kringen in de tweede helft van de 20e eeuw. Met veel anekdotes over schrijvers en kunstenaars die hij in zijn leven heeft leren kennen. Onder wie Thea Beckman, Anna Blaman, Remco Campert, Ellen Warmond, Miep Diekmann, Max Velthuijs, Annie M.G. Schmidt, Tonke Dragt, Paul Biegel en Yvonne Keuls.

Vooral Anna Blaman heeft een grote invloed op hem gehad. “Ik las twee zinnen uit haar boek Vrouw en vriend en ik was thuis. Zij heeft mijn hele habitat van schrijven veranderd. Het was de manier waarop mensen met elkaar omgingen. Dat was heel echt, zoals mensen zijn. Ze waren ontbloot van allemaal flauwekul. Toen wist ik dat ik helemaal mezelf moest zijn.”

'Een kinderboek moet voor volwassenen ook interessant zijn'

Dolf Verroen begon met schrijven voor volwassenen. “En dat ging eigenlijk niet goed”, vertelt hij. “Ik moest alles uit een leegte putten. Ik wilde natuurlijk niet in die boeken schrijven dat ik homo was, dus allicht komt er dan niets van terecht.”

"Op een nacht werd ik wakker en toen wist ik het ineens. Ik ben opgestaan, ik ben gaan schrijven. En het boek is uit me gevloeid.” Dat was zijn eerste kinderboek over Sjoe en Piet. Daarna wilde hij nooit meer iets anders. “Een kinderboek moet voor volwassenen ook interessant zijn, anders is het geen goed kinderboek."