Hulpverlener Roos Bollen vanuit Gaza: 'Als je denkt dat het niet erger kan, wordt verwachting overtroffen'

Ziektes

Het is een zwaar jaar voor hulpverleners in conflictgebieden, misschien wel het dodelijkste jaar voor de hulpverleners ooit. "Gaza blijft onveilig voor alle burgers, inclusief journalisten en hulpverleners. Als VN staan wij continue met beide partijen in contact en we laten weten waar we ons bevinden", aldus Bollen. "Dus Gaza is zeker niet veilig, maar dat is het al helemaal niet voor de families en de kinderen die daar wonen. En geweld is helaas allang niet meer de enige dreiging voor kinderen."

Andere dreigingen voor kinderen in Gaza zijn ondervoeding en ziektes, vertelt Bollen. "Ik ben vandaag naar een technische school geweest. Die doet niet meer dienst als school, dat is nu een schuilplaats voor zo'n 8000 mensen. We kregen melding dat er een waterpokken-uitbraak is. Er was een indringende stank. Er zitten duizenden mensen die dicht op elkaar zitten. Per klaslokaal slapen ongeveer 20 mensen."

De sanitaire situatie is heel slecht. "Dan krijg je dus dat ziektes zich heel snel verspreiden. Normaal moeten kinderen thuisblijven met waterpokken, maar dat kan nu natuurlijk niet. Veel kinderen zijn fysiek aangetast door de oorlog, maar ook mentaal. Zodra er een vliegtuig overvliegt, schieten ze meteen naar hun moeder."

Schuilplaats

"Het allermeest wat mensen nodig hebben is een onmiddellijk staakt-het-vuren", zegt Bollen. "Maar mensen hebben in de tussentijd een warme schuilplaats nodig. Mensen slapen niet omdat het zo koud is 's nachts. Ze hebben fatsoenlijk onderdak nodig; hygiëne, schoon water en voedsel."

Hulpverlening door humanitaire organisaties is maar beperkt mogelijk, zegt vertelt ze. "Alle ngo's hier zouden veel meer willen doen, maar dit is niet mogelijk."

Bruisende stad

Ze heeft deze functie sinds oktober, maar komt al jaren in Gaza. "Ik heb alleen maar het idee dat het bergafwaarts gaat. Elke keer als ik denk dat het niet erger kan worden, wordt die verwachting steeds overtroffen."

"Voor de oorlog kwam ik hier elke maand", vertelt de hulpverlener. "Toen was het een bruisende stad, die gekenmerkt was door allerlei beperkingen. Maar wel een stad met woonblokken en markten. Maar nu is alles weg, het is een maanlandschap; ruïnes, zand, afval, zo ver je kan kijken."