Oeganda heeft een open grensbeleid en zo gaat het er daar aan toe

Kinderrechtenexpert Sabine de Jong van Unicef heeft de twee meisjes ontmoet en keek hoe het open grensbeleid in de praktijk werkt. Ze vertelt erover in Bureau Buitenland.

"We zijn begonnen bij de grens. Daar ontmoetten we twee jonge meisjes: Susan en Harriet", vertelt Sabine de Jong. "Vanaf dat moment hebben ze deze meisjes gevolgd en onderzocht hoe het er vervolgens aan toe gaat, onderzocht wat wel en niet werkt aan het open grensbeleid van Oeganda. Susan en Harriet staan symbool voor een veel grotere groep."

"Ze komen de grens over en worden dan geregistreerd. Hun vingerafdrukken worden genomen en er wordt gekeken of ze symptomen van ebola hebben. Ze krijgen vervolgens een bandje." De meisjes kregen een witte: zij zijn wees. "Je ziet iedereen met een bandje lopen. Je ziet meteen wat er met iedereen aan de hand is."

Overgeleverd

"Nadat ze het land in waren gekomen werden ze met een soort van veewagen verder gebracht. Een uur lang moesten ze rijden over een soort hobbelweggetje." Daar kwamen ze in een kamp. "Vanaf daar zijn ze een beetje overgeleverd aan zichzelf. Je krijgt 50 vierkante meter grond, een zeil en wat zaden. Je moet zelf je groentes verbouwen."

"Het idee is heel mooi", vindt De Jong. "Je geeft vluchtelingen eigenwaarde en meer sturing over hun leven. Je geeft mensen de regie. Maar de omstandigheden moeten natuurlijk wel zo zijn dat je die regie ook kunt nemen." De grond die de vluchtelingen krijgen is heel droog. "Het is echt heel lastig om daar je eigen groentes op te verbouwen."

Kortom: "In theorie is het heel goed beleid, in de praktijk zie je veel dingen die beter kunnen".