Steeds meer jongeren dakloos: 'Je verliest je toekomstdromen en je menselijkheid'

Naomi heeft een hele moeilijke jeugd gehad. Op haar 14e loopt ze voor de eerste keer weg van huis. Ze wordt teruggehaald door school en jeugdzorg besluit dat de problemen van het gezin niet groot genoeg zijn. Daarna zakt Naomi weg in een crisis.

Ze ontwikkelt anorexia, automutileert, en brengt veel tijd door in gesloten instellingen en ziekenhuizen. Op haar 17e loopt ze voor de tweede keer weg en trekt ze wederom aan de bel bij jeugdzorg. Weer vangt ze bot. De wachtlijsten zijn lang, en tegen de tijd dat ze aan de beurt is, is ze al te oud. Zo luidt de verklaring van Jeugdzorg.

Verantwoordelijkheid van de gemeente

Als het aan Lisa Westerveld ligt, moeten we af van die strakke leeftijdsgrens: "Het is heel gek dat als je onder de 18 bent, je officieel valt onder de gemeente en als je boven de 18 bent, je officieel valt onder de zorgverzekeraars.

Westerveld: "Ik heb dat ook een paar keer aangegeven bij de Tweede Kamer en de minister en gevraagd hoezo hanteren we nou 18 als leeftijdsgrens? Dan zegt de minister dat het de verantwoordelijkheid is van de gemeente, want zij kunnen besluiten de jeugdzorg te verlengen."

20 nachten per maand in een passantenhotel

Nadat Jeugdzorg Naomi niet kon helpen, kwam ze op straat terecht. Via Streetcorner Network en een passantenhotel kon ze 20 nachten per maand een bed krijgen om in te slapen, maar de overige dagen moest ze het zelf uitzoeken.

"Om 10 uur 's ochtends ging Streetcorner Network open. Dan ging ik op de bank liggen en sliep ik tot 3 uur 's middags. Daarna ging ik uit en liet ik me trakteren door mannen. Dat klinkt misschien een beetje apart, maar dat ik deed ik ook vooral omdat het heel erg gevaarlijk is voor vrouwen op straat. Voor mij was het veiliger om uit te gaan en mezelf te verzuipen in drank en drugs dan om de straat op te gaan."

"Als ik 's ochtends wakker werd in de nachtopvang en wist 'nu moet ik er uit', dan weet je eigenlijk elke dag die daarop volgt niet waar je 's avonds bent of waar je die dag bent", vertelt Naomi. "Dat maakt het heel wanhopig. Je leeft per dag en er wordt ook gezegd dat je per dag moet leven en dat je niet in de toekomst moet leven, omdat je anders teleurgesteld kan worden. Je verliest je toekomstdromen en je verliest je menselijkheid."

Meer verantwoordelijkheden maar minder geld

Lisa Westerveld schrikt hier, hoe erg het ook klinkt, al bijna niet meer van. Ze krijgt heel veel mails van jongeren die in vergelijkbare situaties zitten. "De afgelopen 10 jaar is het aantal mensen dat dakloos is verdubbeld. Het zijn er bijna 40.000. En 12.500 van die mensen zijn jongeren tussen de 18 en 30 jaar. Daaronder zitten ook nog heel veel jongeren en kinderen, maar die aantallen weten we niet precies."

"Een van de problemen is dat de regering ervoor heeft gekozen om veel meer taken over te hevelen aan de gemeenten. Dus dat gemeenten heel veel moeten oplossen als het gaat om bijvoorbeeld jeugdzorg. Maar dat er aan de andere kant enorm is bezuinigd de laatste jaren. Dus gemeenten hebben meer verantwoordelijkheden, maar minder geld gekregen. Daar ligt precies het probleem."

Meer plekken voor jongeren in de Jeugdzorg

Volgens Westerveld moeten we niet alleen zorgen dat er veel meer en betere plekken voor jongeren in de Jeugdzorg komen, maar moet er ook veel meer specifiek voor deze doelgroep gebouwd worden. "Er zouden veel meer sociale huurwoningen gebouwd moeten worden. Zodat op het moment dat iemand niet meer thuishoort in de jeugdzorg en 18 is geweest er dan wel een plek voor hem of haar is.

Westerveld: "Wat wij merken is dat de woningmarkt echt gezien wordt als een markt, terwijl wij zeggen geef nou eens voorrang aan het bouwen van sociale huurwoningen waardoor dus juist mensen die nu geen dak boven hun hoofd hebben die uiteindelijk wel weten te vinden."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.