Ode aan Adèle Bloemendaal (1933-2017)

Lieve Adèle,

Adèle Bloemendaal is de naam van de ster, waar ik voor gewerkt heb en zoveel bewondering voor had. En die ook een geliefde Nederlander was.

Tekst loopt door onder de video.

Maar Adèle Hameetman was het meisje dat achter die ster verborgen zat. Een Amsterdams meisje uit eenvoudige familie. Een beetje schuchter misschien, die heb ik één keer gezien.

Dat wil ik nog even vertellen.

Je zat liever in de Witte Ballon

Weet je dat we samen op weg waren naar het letterkundig museum in Den Haag? Willem Wilmink, je tekstschrijver kreeg daar de Theo Thijssenprijs. Je zei: 'Het lijkt me wel leuk om erheen te gaan. Dat is goed voor de winkel.' Maar je zag er wel tegenop.

Je zat liever 's morgens om 5 uur in de Witte Ballon tussen de hoeren dan 's middags om 5 uur in het Letterkundig Museum op een receptie met allerlei hoogleraren en conservatoren. Daar voelde je je niet zo op je gemak, toch?

Maar dat was een mooie middag met Willem. Mooie toespraken en toen kwam Kees Fens.

'Laten we weggaan'

Toen drukte je je tegen me aan en toen zei je: 'Wat een heerlijkheid, die man.' Ja, jij hield van Kees Fens.

En na afloop zei ik: 'Zal ik je even aan 'm voorstellen?' 'Neen, ik zou niet weten wat ik tegen 'm moet zeggen. 'Laten we weggaan. Hup.' Ik zei: 'Nee.'

Ik zag Fens staan in de hal. Toen heb ik jou ernaartoe gesleurd en je voorgesteld.

Ik zei: 'Meneer Fens, dit is Adèle Bloemendaal.' Hij: 'Dat weet ik toch.' En jij wist niet wat je zeggen moest.

Het was plotseling Adèle Hameetman die daar stond.

En je zei: 'Meneer Fens, ik aanbid u.'

Het meisje Adèle Hameetman

En toen sleurde je me mee de gangen door naar de parkeergarage, de auto in. Als een speer zijn we vertrokken. En pas bij Leiden zei je wat. Toen zei je: ‘Hij kende me.’

Ja, dat is denk ik dat meisje Adèle Hameetman geweest, dat ik een keer gezien heb.

En voor de rest heb ik met heel veel plezier en bewondering gewerkt met Adèle Bloemendaal.