Huisarts Mirjam heeft kanker: 'Ik vind het mooi om anderen een goed einde te geven'

De 48-jarige Willemsen is ongeneeslijk ziek: longkanker. "Toen ik erachter kwam, was het verschrikkelijk", vertelt ze. "Ik ben gestopt met werken, dat ging toen niet." Ze had een eigen huisartsenpraktijk die ze heeft opgegeven. "Ik was heel verdrietig en het was heel moeilijk."

Die beslissing om te stoppen met werken heeft ze niet alleen gemaakt, wat ook precies haar punt is. "Ik heb een goede coach gevonden, die ik om de drie maanden spreek om een nieuw plan op te stellen. Het is heel belangrijk om goede begeleiding te hebben als je ongeneeslijk ziek bent, om het te hebben over wat je nog wil in het leven en hoe je die tijd gaat indelen."

Laatste levensfase

Zo kwam Mirjam tot de conclusie dat ze beter haar praktijk kon opgeven en als zzp'er aan de slag kon, zodat ze haar eigen tijd en werkdagen kon indelen naar wat wel en niet ging. Ze schudt haar hoofd. "Ik word ook behandeld in het ziekenhuis, maar daar wordt gepraat over de behandeling. Het gaat er te weinig over mijn doelen, de kwaliteit van leven na een behandeling. Dat is een stukje palliatieve zorg dat ik meer wil belichten, waar meer over gepraat moet worden."

Want als huisarts weet Willemsen als geen ander hoe belangrijk het is om te praten over wat iemand nog wil in het leven. "Over hoe iemand zijn laatste levensfase wil doorbrengen en over hoe het stervensproces eruit zou moeten zien. Als huisarts heb ik heel vaak met situaties te maken waarin mensen plotseling overlijden of ongeneeslijk ziek zijn en een lang ziekbed hebben. Ik kan dat goed scheiden van mijn privé-situatie en vind het een heel mooi stuk van mijn werk: om iemand een goed einde te geven en mooi te begeleiden in dat laatste levenseinde." De huisarts schrijft mee aan een nieuwe richtlijn over 'proactieve zorgplanning'.

Grote onzekerheid

Wat Mirjam merkte, toen ze eenmaal thuiszat nadat ze haar praktijk had opgegeven, was dat het voor haar heel belangrijk was om mee te doen aan de maatschappij. "Dat is een groot deel van iedereens sociale leven. Ik merkte dat ik thuis zat, maar mijn vrienden aan het werk waren en mijn kinderen op school zaten. Ik voelde me eenzaam; wilde best koffie drinken, maar er was niemand. Het was voor mij heel belangrijk om weer te gaan werken."

In het begin van haar ziekte vond Mirjam het lastig om te praten over de dood, maar 'het wordt makkelijker als je er vaker op terugkomt'. "Het geeft me nu geruststelling dat ik weet wat ik wil en dat ik dingen op papier heb gezet. Ik kan zelf bepalen hoe ik mijn gezin achterlaat." Het enige waar ze nog moeite mee heeft is de grote onzekerheid. "Het niet weten hoelang je nog zo door kan gaan en wat je te wachten staat. Daar heb ik meer last van dan hoelang het nog duurt."