CO2 in de klas: zo leren kinderen over klimaatwetenschap

De proef is heel simpel: uit een CO2-patroon zoals dat ook in slagroomspuiten wordt gebruikt, laten de onderzoekers wat gas in een afgesloten plastic bak lopen. In die bak staat ook een tweede bakje, waarin wat water met strandzand of gemalen olivijn wordt geroerd. Een elektronische sensor houdt vervolgens in de gaten wat er met de hoeveelheid CO2 in de lucht in die bak gebeurt.

Olivijn

Na verloop van tijd zien de leerlingen dat er in de bak met strandzand niet veel gebeurt. In de bak met olivijn begint het CO2 al binnen een half uur flink af te nemen. Dat gebeurt het snelst in de bak met heel fijngemalen olivijn. Is het materiaal wat grover gemalen, dan daalt de hoeveelheid CO2 lang niet zo snel.

Meten is weten

"We willen deze leerlingen van de groepen 7 en 8 vooral leren hoe je op een nette manier metingen kunt doen aan bijvoorbeeld CO2", zegt Peter Kraal. "Meten is weten, daar draait het om in de klimaatwetenschap; dat ze merken dat je niet zomaar wat meningen de wereld in kunt slingeren, zoals nu zo vaak gebeurt." Daarnaast is Kraal erg gedreven om jonge kinderen enthousiast te maken voor zijn vakgebied: de aardwetenschappen. "Het mooiste vak dat er is."

Uitstoot minderen

Over de 'oplossing' om met behulp van gemalen olivijn CO2 uit de atmosfeer te halen is Kraal overigens erg terughoudend. Olivijn is een steen die snel verweert, zoals dat heet. Bij dat 'uiteenvallen' van de steen wordt CO2 uit de lucht vastgelegd, dus uit de atmosfeer gehaald. "Maar het winnen, vermalen en vervoeren van olivijn kost ook energie. Bovendien gaat het proces alsnog vrij traag. De allerbeste manier om iets aan de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer te doen is dus nog steeds: onze uitstoot verminderen", benadrukt Kraal.