Sekswerken vanuit huis: 'Ik oefen een normaal beroep uit'

Hilversumse wethouder Karin van Hunnik legt uit dat Hilversum het belangrijk vindt dat "sekswerken als een normaal beroep wordt gezien". "Het is legaal in Nederland. Sekswerkers die thuiswerken moeten als zzp'ers gezien worden en hoeven ook geen vergunning te hebben", vertelt ze.

"Als je mensen het gevoel geeft dat ze een volwaardig beroep hebben en dat ze vrij zijn om te doen wat ze willen, kunnen we makkelijker met ze in contact komen. Als sekswerkers zich dan onveilig voelen, hoeven ze een minder grote drempel over om contact op te nemen met instanties of politie; ze hoeven zich niet te schamen."

Steen door de ruit

Lisa werkt vanuit haar huis in Bussum als sekswerker. "Ik ben onafhankelijk en hoef op deze manier niet 50 procent af te staan voor werk dat ik zelf verricht." Maar ook zij voelt zich weleens onveilig in haar eigen huis. "Soms haal je mensen in huis die je er niet wil hebben, dat is soms wel eng ja. Als een klant vervelend is of ik moet iemand wegsturen, dan zit ik weleens 's avonds op de bank en denk ik: 'Wat als hij terugkomt?' Of: 'Kan ik een steen door mijn ruit verwachten?' Dat is nog niet gebeurd, maar die angst is er wel."

"Ik heb weleens gedacht, ik ga wat anders doen. Dat het me te ingewikkeld leek met vergunningen aanvragen, maar het werk trekt me zo erg. Ik vind het leuk. Ik vind het mooi dat ik niet alleen seks bied, maar ook psycholoog en vertrouwenspersoon ben bij vaste klanten", vertelt Lisa. "Als iemand een uurtje boekt, denken mensen dat dat een uur seks is. Meestal ben je drie kwartier met iemand aan het praten, leer je iemand kennen - soms met een kopje thee erbij. Die persoon vertelt over zijn dag, wat hij heeft meegemaakt en we sparren over hoe dingen beter kunnen."

Twijfelen

Toch is het lastig om iets anders te gaan doen, want hoe verklaar je een gat op je cv, zonder te noemen dat je sekswerker bent? "Het stigma op sekswerken is een grote belemmering. Ik kan in een sollicitatiegesprek prima zeggen dat ik heb rondgereisd, maar als ik zeg dat ik sekswerker was, word ik niet aangenomen. Maar ja, of ik dit tot mijn zestigste blijf doen, weet ik niet. Elke dag is anders: de ene dag is heel leuk, een andere dag gebeurt er iets waarbij ik me onprettig voel. Dat brengt me dan weer aan het twijfelen."

Het liefste zou ze op een andere plek werken: "Een woning of gebouw zonder winstoogmerk, waar dames voor een normaal tarief een kamer kunnen huren en ook de veiligheid van elkaar hebben; het niet alleen zijn." Die plek bestaat alleen (nog) niet, dus werkt Lisa nu nog vanuit huis. Dat ze sekswerker is, is een geheim voor haar buren. "Mijn boven- en onderbuurvrouw weten het, maar de rest van de straat niet. Er wonen hier nette mensen met gezinnen, ik voorzie problemen als zij erachter komen. En mijn huurbaas mag het ook echt niet weten."

'Vies werk'

In een contract staat dat je je huis voor 33 procent mag gebruiken voor bedrijfsvoering, licht Lisa toe. "Maar leg maar eens uit wat die bedrijfsvoering dan is. En daarbij: als ze erachter komen, is de kans heel groot dat je je huis uit wordt gezet." En dat terwijl zij het sekswerken zelf ziet als normaal werk. "Mensen zien het nog als een ongewoon beroep. Als ik nieuwe mensen ontmoet en ze vragen wat ik doe, en ik vertel het, dan word ik scheef aangekeken. Er is onbegrip en een stigma dat het vies werk is."

En juist daar wil Hilversum vanaf. "Ik denk dat die aanpak wel werkt", vertelt Lisa. "Sinds ik in Bussum woon, heb ik een heel netwerk van mensen om me heen die betrokken zijn bij mijn werk. Dat is anders dan vroeger."