Olympische historie met Frank Heinen: Kevin Pearce

Kevin en Shaun, ze mogen elkaar niet zo, zoals te zien is in de prachtdocumentaire The Crash Reel. Shaun is de solist, de monnik. Kevin omringt zich met zijn beste vrienden. Zoals het snowboarden ooit is bedoeld. Samenleven, samen lachen, samen muziek maken en samen trucs verzinnen. Hippies in de halfpipe. Ze vormen een front, dat ze Frends noemen.

Frends, zonder I, want: ‘There’s no I in Frends.’ Een front tegen Shaun White, al zegt niemand dat hardop. Kevin is de spits van de Frends. De jongen bij wie het altijd sneller, harder, gevaarlijker moet, van kinds af aan. Hij zal het tegen White moeten opnemen, hij is degene die White zal moeten verslaan, die goud zal moeten winnen in Vancouver.

Oudejaarsdag

Het wordt Oudejaarsdag 2009. Trainen. De Spelen zijn 49 dagen weg.

Vallen hoort bij de sport. Het lijf van een snowboarder is een rol beschuit, helemaal onderin een zware boodschappentas. Vallen is de afspraak. En opstaan, opstaan ook. Op beelden van die ene val zie je op de een of andere manier meteen dat het mis is. Kevin klapt met zijn gezicht op de bevroren sneeuw en blijft roerloos liggen, als een pop die bij een crashtest uit een auto wordt geslingerd.

En terwijl Shaun White in Vancouver zijn tweede goud binnentikt, probeert Kevin Pearce opnieuw te leren praten. De klap op zijn hoofd heeft alles daarbinnen overhoop gehaald. Zijn ogen zijn leeg, uit zijn mond stroomt slechts een nauwelijks verstaanbaar gemompel. En langzaam, zo vreselijk langzaam gaat het vooruit. Stapje voor stapje, woord voor woord. Hij is veranderd, een andere jongen, het is alsof de puzzel Kevin Pearce helemaal opnieuw is gelegd en dat iemand één stukje heeft vervangen.

Willoze paperclip

Wat hetzelfde blijft: de drang om altijd maar sneller, scherper, gevaarlijker... Hij wil de halfpipe weer in, hoe dan ook. De dokters zeggen: doe het niet, elke val kan nu je laatste zijn. Zijn vader zegt nee, zijn moeder zegt nee en zijn broer Dave, een jongen met Downsyndroom, doet alles om hem op andere gedachten te krijgen. Maar er is niet zoiets als een keuze. Het valt niet te beredeneren. Je kunt wel weten dat het snowboarden bijna je einde werd en dat het opnieuw de halfpipe ingaan een kolossaal risico is, maar het voelt niet zo. De sport is een enorme magneet en Kevin Pearce een willoze paperclip. Twee jaar na zijn val doet hij mee aan een wedstrijd, zonder zijn familie in te lichten.

Het wordt geen succes. De Kevin van 2011 is een ander dan de Kevin die goud ging winnen in Vancouver.

Vanavond vanaf 20.30 uur in Langs de Lijn En Omstreken meer over de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea.