'Sociale zekerheid voor kinderen ontslaat ouders van hun verantwoordelijkheid'

Kinderen toegang geven tot sociale zekerheid, zoals Defence for Children bepleit, is beginnen aan een gebed zonder end. Alle goede bedoelingen ten spijt zullen de gevolgen niet te overzien zijn.

Sociale zekerheid werd ooit in ons land geïntroduceerd om volwassen mensen – die buiten hun schuld niet voor zichzelf kunnen zorgen – te ondersteunen. Anno 2016 lijkt hulp krijgen van de staat vanzelfsprekend, ongeacht je eigen rol in je situatie.

Het bepleiten van sociale zekerheid voor kinderen is een logische volgende stap. Maar dat maakt het nog geen verstandig beleid. Sociale zekerheid zou een fundamenteel probleem in onze maatschappij alleen maar verbloemen, in plaats van het op te lossen.

Dat fundamentele probleem is een gebrekkige opvoeding van onze jeugd. Van fysieke mishandeling tot verwaarlozing in grote gezinnen, de opvoeding is de bron van de meeste maatschappelijke misstanden. Waar fysieke mishandeling agressie in de hand werkt zal verwaarlozing leiden tot een jeugd die aandacht zoekt op de verkeerde manieren. Gefaalde ouders belonen met sociale zekerheid voor hun kinderen zal de verkeerde boodschap sturen. Het zegt tegen ongeschikte toekomstige ouders dat de staat zal zorgen voor hun kinderen als zij falen.

Kinderen maken is een recht dat gepaard gaat met een zorgplicht, de overheid die deze zorgtaak van ouders op zich neemt zal averechts werken. Ouders die geen verantwoording nemen dienen uit de ouderlijke macht te worden gezet. Verantwoordelijke mensen die kinderen willen adopteren moeten daar de kans toe krijgen.
Maar hoe zit het dan met de kinderen? Zij kunnen niets doen aan hun ongelukkige situatie. Dat klopt helemaal, maar deze kinderen worden extra kwetsbaar door deze nieuwe regeling.

Geld tegen een probleem aangooien is vaak de keuze van de overheid maar het onderliggende probleem, ongeschikte ouders, wordt daarmee niet opgelost. Ik vrees dat dergelijk beleid onverantwoord gedrag juist stimuleert.

De overheid die zich opwerpt als opvoeder is om meerdere redenen onwenselijk. Het is financieel gezien een bodemloze put. Je kan erop rekenen dat de minst betrouwbare ouders zullen trachten hun kinderen in te zetten om sociale voorzieningen in te zamelen, de deur naar misbruik van deze regeling staat wijd open.

Het is ook moreel onwenselijk om de staat toe te staan deze macht naar zich toe te trekken. De staat heeft haar tentakels al diep zitten in ons onderwijs, hoeveel macht willen de staat geven over onze meest kwetsbare kinderen?

Ouderschap en staatsbestuur zijn al te veel met elkaar vervlochten. Verdere verweving dienen we af te wijzen. Laten we ons richten op toekomstige ouders en die voorbereiden op hun zware taak in plaats van deze taak neerleggen bij de staat. Het getuigt van intellectuele luiheid en een onterecht vertrouwen in het functioneren van de overheid. Laten we het kind niet weggooien met het badwater.

Yernaz Ramautarsing is publicist en opiniemaker, kinderloos en aanhanger van de filosofie van Ayn Rand.