Boonman bij de Britten: Theresa May en het lef om te blijven

Dag na dag, zeker door de politieke pers, wordt het einde van de Britse premier aangekondigd. Maar ze laat haar Brexit-missie niet door de vingers glippen. Gisteren stond er een noodsignaal als kop in een krant: Mayday Mayday. Vandaag lees ik in de Daily Mail op de voorpagina dat de gieren rondcirkelen boven Downing Street.

Het is King Lear van Shakespeare. Wij op het Binnenhof moeten wat dat betreft reëel zijn. Godfried Bomans schreef ooit over Pa Pinkelman in de Politiek. Dat is het verschil.

'There is life outside Brexit'

Evenzogoed stond ik toch vanmorgen bij de ambtswoning in Downing Street 10.Ik hoorde eerder bij het opstaan iemand nog op de televisie zeggen "there is life outside Brexit".

Maar in Westminster is er geen ander issue. Als die Brexit straks nog onverhoopt wordt geparkeerd, zit iedereen in dit politieke district onthand. Rond Parliament Square, Whitehall en the Palace of Westminster gaat iedereen met Brexit naar bed en staat er mee op. Een paar kilometer verderop kan je er beter niet over beginnen, maar dat is de kloof die ik in dit stukje even zo snel niet kan oplossen.

Riskante operatie

Lef moeten degenen hebben die May willen wegstemmen, en gedurfder nog, haar plaats willen innemen. Een riskante operatie, wat zomaar gezien kan worden als een politieke moord zonder weerga. Vandaar ook dat de oppositie, de weifelende Labour partij, eerst kijkt of de executie in eigen kring kan plaatsvinden. Je kan wel verdacht worden, maar daders worden uiteindelijk veroordeeld.

De analyses en voorspellingen buitelen over elkaar. Maar het gaat hier over lef om te blijven en lef hebben om iemand weg te sturen. Het eerst lef zou zomaar vandaag kunnen winnen. Maar morgen weer een nieuwe dag.