Week tegen Kindermishandeling: 'Als we er nooit over praten, dan lossen we het nooit op'

“Elke aandacht die er komt voor kindermishandeling, is ontzettend belangrijk”, vertelt Ted Kloosterboer in NOS Met het Oog op Morgen. Ze is oprichter en directeur van Stichting Praat. Een stichting die als doel heeft het zwijgen over kindermishandeling te doorbreken.

Soorten mishandeling

Wanneer er gesproken wordt van kindermishandeling, zijn er verschillende aspecten die daar onder vallen. “Fysieke mishandeling, verwaarlozing, emotionele mishandeling, getuige zijn van huiselijk geweld en seksueel geweld.” Dat zijn, volgens Kloosterboer, de meest voorkomende vormen van kindermishandeling.

Eigen ervaring

Kloosterboer spreekt uit ervaring wanneer ze het heeft over kindermishandeling. Ze is psychisch mishandeld en verwaarloosd door haar moeder. “Ik was een ongewenst nakomertje en dat werd ook elke dag tegen mij verteld. Ik had ook echt het gevoel dat ik er niet mocht zijn.” Ze kreeg het idee dat haar moeder niet van haar hield en dat ze niet welkom was in haar eigen huis.

Naast de verbale mishandeling van haar moeder, werd Kloosterboer ook nog seksueel misbruikt door haar vader. Toch ervaart ze dat de verbale misbruik van haar moeder zwaarder weegt bij haar dan de mishandeling van haar vader. “Het is natuurlijk walgelijk wat hij heeft gedaan, maar Ik hoorde elke dag dat ik er niet mocht zijn, dat ik lelijk of niet goed genoeg was. Dat zorgde bij mij voor meer schade”, legt ze uit.

Bescherming

Kloosterboer had broers en zussen, maar daar kon ze niet terecht met haar verhaal. “Heel veel mensen denken dat je in dit soort gezinnen bij elkaar terecht kan en elkaar kan beschermen, maar je bent vaak zo bezig met jouw eigen overleving. Dan lukt het niet om iemand anders te helpen.” Ze kon er ook niet over praten bij andere mensen in haar omgeving. “Ik dacht echt dat het mijn eigen schuld was, dan is het zo beschamend. Dan ga je er niet over praten.”

Ondanks dat ze niet kon praten over haar misbruik, probeerden ze door te schemeren dat het thuis niet goed ging. “De meeste zien dat ook, maar dan denken ze: ah dat kan niet, ik ken die moeder en die is echt zo ongelofelijk aardig. Meestal kunnen of willen mensen niet geloven dat het bestaat.”

Hulp zoeken

Net zoals veel andere mishandelde kinderen, ging Kloosterboer pas laat in haar leven opzoek naar hulp voor de dingen die ze had meegemaakt. Dat gebeurde toen ze 27 was. Volgens haar komt dat omdat kinderen dan vaak op afstand zijn van hun ouders. Daarnaast beginnen ze vaak te werken aan hun eigen leven: ze starten een gezin of zijn goed bezig in hun carrière. “Zodra je leven dan een beetje tot rust komt, denk je: oh shit.”

Stichting Praat

Met haar stichting wilt Kloosterboer kindermishandeling bespreekbaar maken in de samenleving. “Als we er niet over praten, dan lossen we het nooit op”, vertelt ze. Ze vindt het belangrijk dat kinderen kunnen zien dat volwassen het hebben over kindermishandeling. “Als ze dat niet zien, dan leven we het voorbeeld dat het oké is.”

Haar stichting geeft scholing aan professionals en vrijwilligers. Daar leren ze mensen signalen te herkennen van mishandeling en misbruik. “Daarbij vertellen we ook altijd onze eigen ervaring, zodat we kunnen laten zien wat het met kinderen doet.” Daarnaast organiseren ze zogenoemde ‘vuile was manifestaties’. Dan hangen ze waslijnen op in het openbaar, mensen kunnen dan hun eigen ervaring en delen op wasgoed. “Aan het einde van de dag hangen er twee droogmolens vol met statements, dan kun je zien hoe groot het probleem is.”

Vermoeden

Als mensen een vermoeden hebben van misbruik of mishandeling dan kunnen ze, volgens Kloosterboer, twee dingen doen. “Het eerste wat je kan doen is proberen om het probleem van misbruik op te lossen, of je kan het kind helpen.” Bij het helpen van een kind doelt Kloosterboer op aandacht geven aan het kind. “Maak contact en laat voelen dat ze belangrijk voor je zijn. Daarmee maak je een groot verschil.”