Wendy blikt terug op de Keileweg: 'Het leven boeide mij niet meer’

De grimmige plek vol verslaving en geweld stond onder toeziend oog van de gemeente. Maar of de gemeente zich ook echt over de vrouwen bekommerde? "Nee", zegt Wendy. Ook de feiten laten het tegenovergestelde zien. Het was onveilige omgeving waarin vrouwen zelfs werden vermoord. En ook voor Wendy kwam dit dichtbij: "Ik heb de dood gezien op straat."

Transparantie

Dat het een toxische omgeving was, werd Roy Dames maar al te duidelijk. 25 jaar geleden maakte hij de documentaire Meiden van de Keileweg. "Ik geloof eigenlijk niet meer in de hulpverlening", vertelt hij terugkijkend op wat hij daar heeft gezien. Volgens hem werd er weggekeken van het zorgelijke drugsgebruik. Hij vindt dat dit veel transparanter had gemoeten en pleit zelfs voor regulering van drugs via bijvoorbeeld de apotheek in dit soort situaties.

Hoe gaat het nu?

Wendy wist uiteindelijk aan haar leven destijds – inclusief drugs – te ontsnappen. "Nu ik geen drugs meer gebruik begint het kwartje te vallen. Je beseft het gewoon niet. Je hebt je ziel aan de duivel verkocht", legt ze uit. Wendy kijkt dan ook terug op een heftige periode. "Het leven boeide me niet meer", zegt ze. Gelukkig gaat het inmiddels goed met haar.

In de documentaire Meiden van de Keileweg, 25 jaar later kijkt Roy Dames ook hoe het met Wendy en met andere vrouwen gaat. "Niet iedereen wist er op deze manier uit te komen. Er zijn een aantal meiden goed vanaf gekomen, sommigen knokken er nog mee en sommigen hebben een einde aan hun leven gemaakt", vertelt hij.

20 jaar geleden kwam er een einde aan deze plek. Een goede zaak dus, zou je zeggen. Maar volgens Dames zitten daar ook nog wat haken en ogen aan. "Men verliest de controle over die meiden. Je weet niet waar ze naartoe gaan", vertelt hij. Volgens Wendy is dit verhaal vertellen daarom zo belangrijk: "Om te laten zien dat je wél uit deze wereld kan komen."