De begraafplaats: een mini-samenleving waar je troost kunt vinden

Steun

Toen Janneke Essen (36) over De Nieuwe Ooster liep om troost te vinden, kwam zij Anton tegen. Hij vertelde zijn verhaal, luisterde naar het hare, gaf een rondleiding over de Amsterdamse begraafplaats en vertelde over de graven en bezoekers.

Janneke zocht steun en vond die tot haar verbazing ook. Dat gegeven intrigeerde haar: zou dat voor anderen ook gelden? Samen met Madelon Meester (36) en Karolien Berkvens (37) besloot zij het uit te zoeken.

Anton, heb je niet te veel gezegd?

In Anton, heb je niet te veel gezegd? wandelen ze mee met zeventiger Anton, die ruim drie jaar geleden zijn vrouw Winnie verloor. Sindsdien gaat hij elke dag naar haar graf.

Hij onderhoudt haar laatste rustplek, loopt er over de kronkelige paden om zijn gedachten te ordenen, organiseert er zo nu en dan zelfs een concert en praat er met de andere bezoekers, van wie sommigen ook dagelijks langskomen. Zo is er de vrouw met wie hij 'boompost' uitwisselt. Geregeld hangt de één een bericht voor de ander in een grote boom. Een korte tekst, een lange brief, een ansichtkaart of tekening, het is elke keer een verrassing wat de ander heeft achtergelaten.

Het onderlinge contact biedt houvast en steun. De bezoekers kijken naar elkaar om en peilen hoe het met de ander gaat. "Dan knijpen we even in elkaars arm, kijken we elkaar aan: gaat het goed? Red je het? Blijf sterk, enzovoorts", vertelt Anton. "En af en toe vloeien er tranen. Maar ja, zo is het leven."

Troostrijk en hoopvol

Elke bezoeker op een begraafplaats heeft zijn eigen, vaak verdrietige verhaal. Toch is Anton, heb je niet te veel gezegd? vooral een troostrijke, hoopvolle aflevering, die de luisteraar anders naar begraafplaatsen laat kijken. Want ook al staat op deze plekken de dood centraal en gaat het hier om verlies, het is bovenal een plek waar men elkaar vindt. Of, zoals Anton vertelt: waar alles voortleeft.