Er is troost en zin voor de fans van Boyzone en Take That

Dat is de boodschap van Simone Driessen die deze week promoveert op een proefschrift over de betekenis en de waarde van muziek die in de recycling wordt gegooid. Want de afgelopen jaren wemelt het van reünieconcerten en nostalgische tournees van de artiesten van toen. Duran Duran, Take That, de Spice Girls, allemaal hebben ze een keer voor een uitgelaten publiek van dertigers en veertigers gestaan. En ook Nederlandse bands kunnen er wat van, de fans van Doe Maar smulden van de reünieconcerten

Naïef

Genieten voor veel fans van toen, maar anderen hebben die bands wel een beetje achter zich gelaten. Dat komt omdat ze de muziek koppelen aan de tijd dat ze jong en naïef waren, zegt Simone Driessen.

Bovendien loopt er tot op vandaag een strenge scheidslijn door de popliefhebbers, die tussen fans van 'echte' muziek en die van commerciële, op een doelgroep gemaakte muziek. Zeg maar de grens tussen de fans van Bruce Springsteen en - met alle respect - Justin Bieber. Toch is er geen reden om je te schamen voor je muziekliefde van toen, zegt Driessen. Want of die muziek door schrijvende en componerende artiesten is geschreven of door een platenmaatschappij in elkaar is gefabriceerd, de waarde is er niet meer of minder om.

Driessen sprak tientallen fans van de Back Street Boys en Doe Maar om de betekenis van de muziek voor hen in kaart te brengen. En die is niet gering. Ze durft er zelfs het woord 'zingeving' op te plakken.