Hoe was het voor kinderen om op te groeien in de Bijlmer?

Een grote betonnen droom

De Bijlmermeer was ooit de grote betonnen droom van architect Siegfried Nassuth, die in de jaren '60 het ontwerp bedacht. Die droom botste in de decennia die volgden op de realiteit. Hoe was het voor kinderen om op te groeien op een plek die de afvoerput werd van Amsterdam, tussen de drugsverslaafden en het snelle geld?

De onstuimige geschiedenis van de Bijlmer, wordt in de documentaire Kid’s Eye View opnieuw gezien, opnieuw gedroomd en opnieuw verteld door de stemmen van verschillende generaties kinderen (van de jaren '70, over de jaren'80, '90, '0 en '10 tot nu, 2020), die allemaal opgroeiden in flatgebouw Groeneveen, in de G-buurt in Amsterdam Zuidoost.

Opgroeien in de Bijlmer

Urmy Blikslager, presentatrice bij Radio Zuidoost (RAZO), heeft haar radiostation op nummer 94, op de begane grond van Groeneveen. Zij is de vertelstem van de documentaire en kent de mensen die aan het woord komen: de flatbewoners die allemaal in een andere periode opgroeien in de Bijlmer. Hun verhalen geven een beeld van de veranderende tijd en laten zien hoe de plek waar je opgroeit de rest van je leven beïnvloedt.

Wat blijft er van je dromen over als de toekomstmogelijkheden zo beperkt lijken? Emanuel, die de dag vaak begint met een biertje, blijft hoopvol: “Als er ruimte is om te drinken, waarom heb ik geen ruimte om te dromen?”

'Concrete Voices'

In de documentaire horen we niet alleen de verhalen van de bewoners, maar ook de liederen die ze samen zingen. Kid's Eye View is onderdeel van het lange termijn project 'Concrete Voices'. Waarin Timo Tembuyser en Naomi Steijger verschillende flatgebouwen ter wereld omvormen tot koor. Ook met de opgroeiende kinderen van flatgebouw Groeneveen hebben zij een couplet gemaakt waarin ze de toekomst tegemoet zingen.

In Kid's Eye View klinkt het tweede couplet van het Dies Irae dat zij in samenwerking met de bewoners van flatgebouw Groeneveen maken. Meer informatie over Concrete Voices hier.