Palestijns activist Nejma Jadallah: 'We hebben zelfs de sleutel van ons huis in Palestina nog'

Familiegeschiedenis

"Zelf stam ik af van rijke families, zowel aan mijn vaders kant, als mijn moeders kant. Mijn opa was bijvoorbeeld 'Mochtar' dat is de burgemeester van het dorp waar hij woonde. Toen de Israëliërs in '48 het land binnenvielen was de keuze letterlijk: of je gaat dood of je vlucht. Mijn familie is toen gevlucht met de gedachte: we gaan weer terug," vertelt Jadallah. In de 75 jaar die volgde is haar familie nog steeds niet teruggekeerd in Palestina en zijn zij verspreid geraakt over de wereld. De familie die de vlucht overleefde, want een deel is vermoord onderweg, is terechtgekomen in vluchtelingenkampen in Libanon en Jordanië. "We hebben zelfs de sleutel van ons huis in Palestina nog."

Volgens Nejma is het nog niet mogelijk geweest om terug te keren naar Palestina, omdat zij niet erkend worden als Palestijnen. "Omdat ik nu de Nederlandse nationaliteit heb, zou ik Palestina in mogen, maar vanwege mijn uitspraken denk ik dat het voor mij nu echt einde verhaal is geworden. Dat vind ik vreselijk, het voelt als onrecht. Ik word in Nederland nog altijd gezien als een buitenlander. Op sociale media wordt er nog wel eens tegen mij gezegd: rot op naar je eigen land. Ik zou heel graag willen, maar geef mij die mogelijkheid dan ook." Naast het onrecht haalt Jadallah ook aan dat het voor haar pijnlijk is dat haar kinderen wellicht nooit hun eigen land kunnen zien. "De pijn zit ontzettend diep, bij elke Palestijn. Het is het gevoel van ontheemd zijn."

Onrecht en tegenstrijdige gevoelens

Over emigreren naar een ander land en wonen in Nederland zegt Nejma Jadallah: "Het is nooit een bewuste keus geweest. Al zou ik in een tentje moeten gaan leven in de kou en alles opgeven wat ik hier heb, zou ik het vandaag nog doen." Palestina voelt als haar land, het gevoel dat zij daarvoor moet opkomen en vechten is erg groot. Nejma voelt zich geen haar beter dan de Palestijnen die nu nog in de Gazastrook leven. "Die moeders die hun kinderen moeten begraven. Waarom zijn mijn kinderen belangrijker dan die kinderen? Waarom verdienen mijn kinderen wel veiligheid en die kinderen niet? Dat voelt voor mij als onrecht."

Het gevoel een trotse Palestijn te zijn, wisselt zich af met het gevoel een hypocriet te zijn. "Ik kan geen gevoel van geluk ervaren voor mij en mijn kinderen dat ik in Nederland leef." Het voelde dan ook erg tegenstrijdig toen één van haar kinderen onlangs in het ziekenhuis lag: "Voor het eerst zat ik op een afstand te kijken naar haar en de artsen en ik hield mijn mond dicht. Er waren drie artsen bezig met mijn kind, maar in de Gazastrook liggen de kinderen gewoon op de grond, zonder enige medische hulp. En ik voelde mij zó slecht. Aan de ene kant ben je natuurlijk hartstikke blij dat je kind hulp krijgt, maar aan de andere kant voel je je zo'n grote hypocriet en kan je er eigenlijk niet blij om zijn. Ik kon mijn kind ook niet vasthouden daarna, omdat het zo onrechtvaardig is dat kinderen in Gaza niet de medische hulp krijgen die ze verdienen."