'Rechercheur moet moordzaak niet binnen laten komen'

De belangrijkste motivatie om te rechercheren is volgens Van Vliet de zoektocht naar de waarheid. ''Bij ons gaat de vlag uit als we vanuit een aangetroffen situatie precies kunnen reconstrueren wat er is gebeurt. Dat we aan de sporen kunnen zien wat de missende schakel is wie de dader is. Die informatie is belangrijk voor de familie van de nabestaanden en natuurlijk ook in het strafrechtelijk onderzoek.''

Sybine Jansons

Eén van de zaken die veel indruk maakte in de lange loopbaan van Van Vliet is de moord op de 13-jarige Sybine Jansons. Zij verdween in 1999 toen zij na een schooldag door een bosrijke omgeving naar huis fietste. ''Ik was de coördinator van het onderzoek naar deze zaak en mijn oudste dochter was net zo oud als het slachtoffer. Als ik dan ‘s avonds thuis kwam en ik zag mijn beide dochters in levende lijve dan moest ik wel eens slikken.''

Van Vliet merkt bij collega’s dat verbindingen met het eigen leven voor emotie kunnen zorgen bij doorgewinterde collega’s die al heel veel voorbij hebben zien komen. ''Dan moet je denken aan de leeftijd van het slachtoffer die overeenkomt met een partner of kind, aan de locatie van de moord of omdat een slachtoffer ooit bij je op school heeft gezeten.''

Naar elkaar omkijken

Binnen het rechercheteam is er volop ruimte om even met een collega te praten als het even teveel wordt. ''Als er een melding binnenkomt over een overleden baby die onderzocht moet worden kan een collega nu zeggen dat hij de zaak niet wil als hij zelf net vader is geworden. Dat was twintig jaar geleden ondenkbaar, maar daar is veel ten goede veranderd.''

Toch is er iets waar Van Vliet zich zorgen over maakt. Na zijn pensionering houdt ook de hulp op. ''Ik weet van collega’s die in een zwart gat zijn gevallen. Er zitten nog zoveel zaken in mijn hoofd, dat ik me afvraag hoe het verder gaat als ik er strak mee ophoud. Ik weet nog precies waar de fiets van Sybine Jansons werd gevonden en ik heb in de hele regio plekken waar zaken hebben gespeeld. Dat lijkt me niet gezond. Gelukkig kan ik er thuis goed over praten en ik heb ook een aantal collega’s die ik blijf zien.''