Tour-column #6: Kijk 'Opi en Omi', zo kan het ook

Tour-organisator A.S.O. trok weliswaar de aanklacht tegen de vrouw in, volgens directeur Christian Prudhomme omdat het verhaal buitenproportioneel was opgeblazen, de internationale rennersvakbond CPA deed juist aangifte tegen haar in de hoop dat toeschouwers voortaan goed bij zichzelf te rade gaan voordat zij met een kartonnen bord in de hand en de aandacht gericht op de televisiecamera’s een catastrofe veroorzaken.

Zaterdag, toen bij Prudhomme nog de stoom uit de oren kwam, liet hij duidelijk weten wat hij van het publiek verwacht: “Als je naar de koers komt, dan houd je je kind bij je, je huisdier aan de lijn en je past op met oversteken.” Daar was geen woord Frans bij.

Laat mij dan een lans breken voor het gros van de mensen die ik tegenkom langs het parcours, en die zich juist voorbeeldig gedragen. Mensen die uren voordat zelfs de reclamekaravaan hun dorp aandoet, al met hun klapstoeltje op de stoep zijn gaan zitten om geen seconde van het spektakel te hoeven missen. Mensen, die enthousiast zwaaien naar iedere auto die in de tussentijd passeert.

Aandoenlijke beelden

Het levert aandoenlijke beelden op. Een bejaard echtpaar, dat in stilte wacht op wat komen gaat, terwijl de hond naast het stel in dromenland verkeert. Een jong gezin, de leden keurig naast elkaar gezeten, van groot naar klein, vier op een rij. Tieners die in het gras een kruiswoordpuzzel aan het maken zijn om de tijd te doden. Hipsters die reggaemuziek uit de boxen laten schallen en loom op de muziek meebewegen.

Buurtgenoten die in een zijstraat langs het parcours een grote tafel hebben geplaatst en daar van een riante lunch genieten, terwijl de wijn rijkelijk vloeit. Of dorpelingen die in de rij staan bij de plaatselijke braderie voor een aangebrand worstje op de barbecue. Enthousiastelingen die de ploeterende amateurs op het parcours met een welgemeend ‘Allez, allez’ naar boven proberen te schreeuwen. Mensen die dansen op de accordeon-muziek van een lokaal bandje.

Reclamekaravaan

Het feest, de toenemende opwinding. De vrolijkheid, als de reclamekaravaan passeert. Daarna de auto’s van organisatie en ploegleiding. En dan is het parcours ineens leeg, als een stilte voor de wielerstorm. Harten gaan sneller kloppen. Op de achtergrond zwelt het geluid van de helikopter aan, als voorbode van het peloton. En als dan een paar laatste politiemotoren zijn gepasseerd ontwaart het publiek de renners. Ontlading, euforie, gejuich, applaus.

Als de bezemwagen de wielerstoet afsluit, klapt het bejaarde echtpaar de stoeltjes weer in. Campers maken zich klaar voor vertrek. De band bergt de instrumenten op. De laatste worstjes worden op de barbecue gelegd. En de tap blijft voorlopig open.

Dat is wat ik dagelijks aantref onderweg. En zo hoort het te zijn, het volksfeest dat Tour de France heet. Laat Opi en Omi daar een voorbeeld aan nemen.