Bergen zonder mensenmassa: saai, triste of een verademing?

De klim van 7 kilometer was door de Tour-organisatie opengesteld voor publiek en de grote vraag was hoeveel toeschouwers van die gelegenheid gebruik zouden maken. Dat viel alles mee. Of tegen. Want je kunt er op diverse manieren naar kijken, zo ondervond ik.

Pure winst

Toen ik kwam aanrijden over het parcours was ik aanvankelijk aangenaam verrast door de hoeveelheid mensen, die op hun klapstoeltjes in de berm waren gaan zitten. Mijn laatste herinnering aan berggebied dateert van twee dagen eerder, het dorpje Valdeblore, waar alleen de inwoners uitliepen voor de Tour en wielertoeristen ontbraken.

Dat ik nu mensen zag die met vlaggen zwaaiden, of die op karton gelukwensen hadden geschreven aan het adres van Alaphilippe, of die eenvoudigweg een biertje dronken, was voor mij al pure winst. En tegelijkertijd had ik steeds het gevoel dat ik iets miste, dat er iets ontbrak.

Geen campers in de berm

Drie kilometer voor de streep vond ik een parking, een hobbelig weiland dat beschikbaar was gesteld door een plaatselijke boer. En daar viel het kwartje. Terwijl ik mijn voiture parkeerde zag ik even verderop tientallen campers staan, keurig opgesteld in een rijtje. Het vertrouwde beeld van campers in de berm was ik niet tegengekomen.

Het blijkt gedaan met de status aparte van de witte gevaartes. Ook campers moeten gewoon naar de 'P'. En om eerlijk te zijn vond ik dat het aangezicht van de berg wel ten goede komen. Dat de dames en heren vrijbuiters hun benodigde inboedel dan maar even naar rand van de weg moeten verplaatsen, lijkt mij een kleine moeite.

Geen massaliteit

Wat verder opviel was dat van massaliteit geen sprake was. De wielerfans hadden zich keurig verspreid over bocht en berm. Het was overzichtelijk en ruim. Het gaf lucht. Best lekker in een tijd van social distancing. Een groep Brabanders was dat niet echt met mij eens. De huidige publieke opkomst omschreven zij als 'saai'. Maar het mocht de pret niet drukken, zoals het Brabanders betaamt. Om de sfeer te versterken hadden ze het asfalt al rijkelijk beschilderd met teksten. In grote, witte letters stond er: Den Bosch. Voor 'Hup Tom' was geen plaats meer.

Een Fransman op leeftijd zat, in afwachting van het peloton, te lezen aan de rand van de weg. Brilletje op het hoofd. Boekje met vergeelde blaadjes in de hand. Hij omschreef de relatieve rust richting Orcières-Merlette met een ernstig gezicht als bedroevend. De Tour de France, dat is een fête, monsieur. Wielrennen heeft toeschouwers nodig, die hun helden zo nodig die berg op schreeuwen. Deze vertoning, hij vond het maar 'triste'.

'Mondkapjes!'

Het peloton, in vele stukken gebroken, naderde het 3 kilometer-bord. Eén van de Brabanders riep: 'Mondkapjes!'. Als op commando deed de hele groep de kapjes voor de mond. De eerste groep met renners passeerde, Jumbo-Visma voorop. De Brabanders, ineens bloedfanatiek, riepen 'hop, hop, hop'.

Naarmate de klimgeiten plaatsmaakten voor de mindere berggoden, ging de teneur van de aanmoedigingen langzaamaan van fanatiek naar meelijwekkend. Maar niemand die het in zijn hoofd haalde om een stap in de richting van de renners te zetten, of ze een duw vooruit te geven. De Tour kan rustig ademhalen. De rennersbubbel bleef intact.

Triste, saai, of juist een verademing? Met mijn microfoon en laptop liep ik naar het parkeerweiland om mijn bijdrage te monteren. In de verte reden auto's terug naar beneden, terug naar de bewoonde wereld. Ik ging zitten op het gras en zag tijdens het monteren de schemering intreden terwijl ik omringd werd door de bergen. Het was volslagen rustig om mij heen. Ik genoot.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.