De paarden van Bagnols
- Nieuws
- De paarden van Bagnols
Over het parcours, een kronkelige D-weg, reed ik in de richting van de Côte de l'Estiade. Aan de voet van dat bergje van de derde categorie zou ik een Dumoulist treffen, zoals supporters van Tom zich plachten te noemen. Hij zou daar staan, helemaal alleen met zijn camper, klaar om het peloton met Dumoulin te verwelkomen. Ik genoot van het uitzicht tijdens de rit. De route door het natuurschoon van de Cantal was ronduit prachtig. De omgeving oogde lieflijk groen, de nazomer-zon scheen uitbundig.
Ik passeerde een dorpje, zo klein dat ik er, na twee keer knipperen met m'n ogen, alweer uitreed. Er volgde een bocht. Verderop zag ik een weiland, waar ik activiteit bespeurde. Naarmate ik dichterbij kwam, werd het tafereel mij duidelijk. Vier paarden met ruiters liepen in draf tussen een reeks strobalen door de wei. Wat opviel was dat de paarden alle vier een andere deken op hun rug hadden: groen, wit, geel en een bolletjes-deken.
Benieuwd naar de achtergrond van deze bijzondere dressuur-training stapte ik uit de auto. De instructrice, die nonchalant op een strobaal zat, praatte continu op de ruiters in. Niet streng, voor zover ik het kon verstaan, maar enthousiast. Bien sûr, ze wilde het wel even uitleggen. Dit was de generale repetitie. Als het peloton over een paar uurtjes langs zou rijden, moest alles perfect gaan.
Paarden van Bagnols
Het begon mij te dagen. Het was natuurlijk de bedoeling dat de paarden met Tour-trui zouden oplopen met het peloton. Het bleek nog wat ingewikkelder. Zie je die strobalen, wees de vrouw mij. Die liggen daar in de vorm van een fietsframe, zonder wielen. En zie je die twaalf tractors? Die vormen straks de wielen. De paarden moeten daar dan weer omheen draven en galopperen.
De vrouw zag het al helemaal voor zich. De helikopters die het huzarenstukje in beeld zouden brengen. Al die huishoudens, over de hele wereld, die kennis zouden maken met Bagnols. Een plattelandsdorp van 501 inwoners, trots op zijn paarden en zijn koeien. Ik keek om mij heen. De paarden stonden inmiddels rustig hooi te eten. Even verderop deden de ruiters zich, leunend tegen een strobaal, te goed aan een barbecue. Er werd wijn gedronken en de sfeer was uitgelaten.
De burgemeester kwam even buurten. Hij was zojuist bij de plattelandsschool even verderop geweest. De leerlingen hadden een mooi spandoek gemaakt, dat nu werd uitgerold. De maire keek naar het weiland, zag dat het goed was en liep weer verder. De paardeninstructrice vroeg mij of ik trek had in een worstje en een glaasje rosé. Het kostte mij moeite om de countryside van Bagnols, zo gastvrij, zonnig en warm, achter mij te laten.
Een uurtje later was ik bij de Dumoulist, een gepensioneerde Limburger die er met zijn camper op uit was getrokken in het spoor van de Tour. We zaten op campingstoeltjes in afwachting van de renners en hadden een fijn gesprek over de Tour van Tom.
Een klein tv-scherm gaf ons zicht op de koers. Opeens verdwenen de renners uit het beeld. Ze moesten plaatsmaken voor een shot vanuit de helikopter. Ik zag vier paarden in galop, ik zag tractors rondjes draaien rond een enorm fietsframe van strobalen. De barbecue was niet in beeld, maar die stond ongetwijfeld in de hoek nog te roken. Het platteland van Bagnols, om nooit te vergeten.
