Hoe het vrouwenvoetbal in 100 jaar tijd volwassen werd

Mien te Selle woonde in het Gelderse Winterswijk en was als meisje verzot van voetbal. "Ik ben opgegroeid op de boerderij, tussen de jongens. Wat deed je na schooltijd? Voetballen, en ik deed als meisje mee. Ik kon het aardig."

Op een gegeven moment gingen de jongens op voetballen, maar voor meisjes was dat er niet. Dus ging Te Selle handballen en niet onverdienstelijk want ze speelde op landelijk niveau. Op een gegeven moment las ze in Voetbal International – "dat bestond toen ook al" – een klein artikel over een wedstrijd in Zeeland waarvoor een tegenstander werd gezocht. De vrouwen in haar handbalteam trapte weleens een balletje en dus reageerde ze.

Als voorbereiding speelde het team een wedstrijd in de buurt. "Die wonnen we glansrijk." Maar van een wedstrijd in Zeeland kwam het niet, omdat het bestuur bang was voor blessures voor de start van het handbalseizoen.

De eerste wedstrijd

Te Selle had inmiddels wel de contacten gelegd en werd gevraagd als gastspeelster. "Ik ben toch gegaan. Vier uur in de trein toen nog." Ze speelde centraal middenveld in de wedstrijd. "We wonnen die wedstrijd glansrijk en ik scoorde nog 1 of 2 keer."

Te Selle speelde voor het 'wilde' Nederlandse elftal dat pas later onder de vlag van de KNVB kwam omdat ze vrouwenvoetbal 'onethisch' vonden. Later werd ze scout voor de KNVB.

Mannen versus vrouwen

Sportjournalist Annemarie Postma ziet de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal terug in de verslaggeving. "In het begin ging het heel erg over vrouwenvoetbal tegenover mannenvoetbal. Wat maakt het bijzonder?" Het waren 'randstukken', waarin veel werd uitgelegd. De laatste jaren is het serieuzer geworden. "Het gaat meer over het spel en de speelsters."

Dat is mede omdat het succes van de Nederlandse vrouwen niet meer incidenteel is. Na een slechte wedstrijd haken mensen niet meer af, maar blijven ze kijken. Dat begon volgens Postma bij de EK-winst in 2017. Het geeft de speelsters ook het gevoel dat ze recht hebben op onder andere een hogere vergoeding. "Na het EK zijn ze voor zichzelf opgekomen. Dat is een hele goede ontwikkeling."

In haar tijd als voetbalster en trainer liep Te Selle ook al te vaak aan tegen de vergelijking met de mannen. Wedstrijdhelften duurden toen maar 35 minuten, omdat gedacht werd dat die duur het maximale was voor vrouwen. Inmiddels is óók het vrouwenvoetbal volwaardig.

Gemengd voetballen

Te Selle is groot voorstander van gemengd voetballen in de jeugd. "Gelijke kansen zijn er tegenwoordig vanaf het begin." Wel maakt ze soms ouders bewust: "kom op voor je dochter, ze hebben dezelfde kansen als jongens."

Toch moeten meisjes nog altijd harder werken. Als scout voor de KNVB vroeg ze jonge spelers naar hun dromen. Allemaal antwoordden ze door grote clubs als Ajax en Barcelona te noemen. Maar waar de jongens na twee weken terugkwamen met verhalen over stages bij Ajax en PEC, moesten de meiden keihard werken en alles opzijzetten. "Ik heb bewondering voor de meiden die het nu zo ver hebben geschopt."

'Niet vanzelfsprekend'

"Er spelen ook nog speelsters in het team die de jongere generatie een spiegel voorhouden", zegt Postma over het huidige Nederlands elftal. Een tijd terug zette de KNVB een privéjet in voor een wedstrijd in Denemarken, op een moeilijk bereikbare plek. De ervaren speelsters zeggen nog: 'Dit is nog niet vanzelfsprekend. Dit is niet hoe het twee jaar geleden was.'

De komende jaren zal er nog veel veranderen, denkt Postma. "Als je bij clubs kijkt, de voorzieningen zijn goed. Train je altijd op hetzelfde complex als de mannen? Nee."