Positivo Van der Gragt houdt het koppie omhoog

Gisteren trof ik Stefanie van der Gragt. Een vaste waarde in het hart van de defensie van Sarina Wiegman. Tenminste, als ze fit is. Het merkwaardige aan Stefanie van der Gragt is dat ze oogt als een krachtige, sterke topatleet, maar dat het lijf ook uitermate kwetsbaar is. Dit seizoen alleen al miste ze bij haar club Barcelona veel wedstrijden door blessureleed. Een spierscheuring in het bovenbeen, daarna een pees-kwetsuur. En kon ze nu maar een oorzaak ontdekken. Maar nee, Van der Gragt valt in de categorie 'pure pech'.

Ze zag het al gebeuren, daar in Catalonië, dat het WK in Frankrijk zomaar aan haar neus voorbij ging. Maar de pure pech maakte plaats voor groot geluk toen Van der Gragt op de valreep haar fitheid vond en werd opgenomen in de WK-selectie. Ze kent haar klassiekers, zag het scenario al helemaal voor zich. Marco van Basten, 1988. Na een kwakkelperiode bij AC Milan begon hij, net weer fit, op het EK als reserve. The rest is history.

Als we dan toch de parallel trekken met '1988': de ontknoping in Le Havre had ook wel iets weg van de wedstrijd tegen Ierland. Jill Roord a la Wim Kieft, in die zin dat zij Oranje een niet meer verwachte overwinning schonk. De euforie was tastbaar in de catacomben van het stadion. Maar Stefanie van der Gragt voelde ook irritatie. In haar knie.

Die irritatie bleek daags na de ontsnapping tegen Nieuw-Zeeland dusdanig, dat meetrainen niet ging. Spelen tegen Kameroen evenmin. Van comeback-kid naar lappenmand. Ieder ander zou met haar geschiedenis in een diep gat vallen. Niet Stefanie van der Gragt. Natuurlijk, ze baalde enorm. Maar opkrabbelen is haar tweede natuur. Zoals ze zelf zegt: “Koppie omhoog, en alleen maar positief blijven.”

Met die instelling heeft ze in een week tijd grote stappen gemaakt. Van der Gragt traint weer met de bal. Direct terugkeren in het elftal, dat is wat ze eigenlijk wil. Liever nog morgen dan over zes dagen. Maar een positivo met een fragiel lijf moet soms tegen zichzelf worden beschermd. En dus heeft Sarina Wiegman al besloten dat haar verdedigster tegen Canada niet in de basis start.

Toen ik Van der Gragt gisteren sprak, voelde ik dat dat niet haar eigen keuze was. Maar, gaf ze knarsetandend toe, soms moet je verstandig zijn, of in haar geval, moeten anderen voor je op de rem trappen. Ook geduld kan soms lonen. Vraag dat maar aan Marco van Basten, op dat EK van 1988.