Een krabbel voor de profs van later

Het zijn scènes zoals je die normaal ziet bij het Amstel Hotel, als de Rolling Stones daar logeren. Ook de mannen van Oranje krijgen er soms mee te maken. Hun onderkomen in Rio tijdens het WK van 2014 was een pleisterplaats voor bewonderaars, die zich verdrongen achter de hekken om Van Persie en Sneijder snel in de bus te zien verdwijnen.

De heldenstatus bij de 'Leeuwinnen' is recenter ontstaan. Het succes-EK van 2017 heeft van speelsters als Martens en Van de Sanden BN'ers gemaakt, dusdanig dat zij in navolging van Epke en Ranomi ook de voornaam-status hebben bereikt. Laat de naam Lieke of Shanice vallen, en heel Nederland begrijpt wie je bedoelt.

Makkelijk zal dat niet zijn voor de sterren van Oranje. Het moment dat een land je omarmt als sporticoon heeft op persoonlijk vlak zo zijn nadelen. Turnster Sanne Wevers bijvoorbeeld heeft lang geworsteld met de plotselinge bekendheid die haar Olympische titel met zich meebracht. En nu nog, liet zij zich eens ontvallen, zit zij niet altijd te wachten op aanspraak als ze een bakkie drinkt op een terras.

Duivels dilemma

Lieke Martens en Shanice van de Sanden liggen, als vedettes van Oranje, eveneens onder dat vergrootglas. Zo'n drukbevolkte corridor tussen bus en receptie is dan een mooie gelegenheid om te bekijken hoe zij omgaan met een duivels dilemma. Immers: staan ze iedereen te woord en gunnen ze alle fans een foto en een krabbel, dan kost het tijd en energie. Maar lopen ze linea recta de bus in, dan worden ze versleten voor arrogant.

Een voor een komen ze door de schuifdeuren van het hotel. Het luipaard-kapsel van Shanice is op afstand al duidelijk waarneembaar. De fans, volwassenen én kinderen, gaan er eens goed voor staan. Mobieltjes gaan omhoog. Stiften komen tevoorschijn. 'Shanice, Shanice!', klinkt het als Van de Sanden verschijnt. Die bewaart de haar kenmerkende rush tot op het veld en laat zich gewillig vastleggen op selfies. Lieke Martens lijkt aanvankelijk met straffe pas aan te komen lopen. Maar bij het zien van dit clubje mensen houdt ook zij in en vervult ze meisjesdromen, enkel en alleen door het plaatsen van haar handtekening op een Oranje shirt.

Later, tijdens de persconferentie in het stadion, zal keepster Sari van Veenendaal terugkomen op de scene bij het hotel. "Als de mensen ondanks de stromende regen de moeite nemen om daarheen te komen, dan zegt dat iets over hun. Maar het zegt ook iets over ons."

Ambassadeur van hun sport

De Oranje-vrouwen begrijpen hun rol. Ze snappen dat ze ambassadeur zijn van hun sport. Dat ze een inspiratiebron zijn voor die meiden in hun Oranje-shirtjes. Een van hen toont mij trots de krabbels die ze daarop heeft laten zetten en zegt er glunderend bij: "Ik wil later ook profvoetballer worden". Zo'n opmerking maakt die minuut zo waardevol. En dan neem je als international voor lief dat er op de achtergrond een paar jolige Brabantse dames de nieuwe Oranje-hit van Jan Smit aan het brullen zijn.