Tussen de tranen klinkt de trots

Bij Jackie Groenen rolden de tranen over de wangen. Vivianne Miedema, de koele kikker, hield het niet droog. Troostend legde Lieke Martens haar hand op het hoofd van de treurende Daniëlle van de Donk. Op een podium moest Sari van Veenendaal acte de presence geven om daar van zo’n stewardess de gouden handschoen in ontvangst te nemen, als 'beste keeper' van het toernooi. Reden voor een rondedansje met 'beste speelster' Megan Rapinoe was dat geenszins.

Worstelen met gevoelens

De 'Leeuwinnen' van Oranje worstelden met hun gevoelens, ook toen ze een half uur later voor onze microfoons en camera’s verschenen. Vivianne Miedema, als altijd met het hart op de tong, voelde zich ronduit 'kut', maar ook fier op hetgeen zij met de ploeg had gepresteerd. Een finale van een WK. Natuurlijk, ze had erop gehoopt, maar dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren, had zij nooit verwacht.

Stefanie van der Gragt vertelde over de woorden die de koning tot de speelsters had gesproken in de kleedkamer. Dat zij trots moesten zijn, dat zij Nederland veroverd hadden. Het waren zalvende woorden, die niets afdeden aan de teleurstelling en het verdriet van een ploeg, die daadwerkelijk had gestreden om de hoofdprijs en niet op voorhand het hoofd in de Amerikaanse schoot had gelegd.

Trots

Gaandeweg de interviews merkte ik dat de speelsters hun teleurstelling verbaal steeds meer naar de achtergrond verdrongen. Sari van Veenendaal wierp een blik om de medaille, die om haar hals hing en sprak, als een ware aanvoerder: "Deze medaille is zilver, maar ik draag hem met trots. Alle speelsters hebben hem nog om. Dat zegt dat wij naar de top willen, maar dat we ook hartstikke trots zijn op deze prestatie. Dat omschrijft het beste wie wij zijn. En ook wie wij wíllen zijn".

Ik schudde de speelsters na de gesprekken de hand. Hoe vaak hebben wij de afgelopen weken niet in dit soort benauwde ruimtes staan praten. Over wedstrijden, over tegenstanders, over scheidsrechters, over hoop en verwachting, over dromen en missies. Ook voor de verslaggever was er altijd hetzelfde strakke ritme na de wedstrijd. In de 80ste minuut van de tribune naar beneden. Namen doorgeven aan de FIFA en de KNVB. Apparatuur checken. Plaats innemen. Wachten en… opname.

Nadat ik Stefanie van der Gragt had bedankt voor haar verhaal, realiseerde ik mij dat het ritme van het WK hier stopte. De beker was uitgereikt, de confetti lag op het gras, tribunes stroomden leeg. Het einde van een prachtig avontuur. Ik pakte mijn recorder en drukte op 'stop'.