En we zwaaien met zijn allen in de Tour

Op het Île d’Oléron: straten met mensen, die naar mij zwaaiden.

Een lege brug naar het vasteland.

Provinciale wegen vol mensen op klapstoeltjes, die zwaaiden.

Een man verkleed als een kalkoen, die zwaaide.

Een vrouw die haar krant las, even opkeek, en zwaaide.

Een hond met een bolletjestrui, wiens staart zwaaide.

Een stel, dat met een rood-wit-blauwe vlag stond te zwaaien.

Een stel, dat met een zwart-geel-rode vlag stond te zwaaien.

Een stel zonder vlag, dat stond te zwaaien.

Een ambulance met een licht, dat zwaaide.

Een klein meisje met een veel te groot wielertricot tot aan haar knieën, zij zwaaide.

Een groep jongens met Minerva op het shirt, ze dronken bier en zwaaiden.

Een imitatie-fietsduivel die zwaaide.

De echte fietsduivel, die ook zwaaide.

In stadjes als Rochefort hele kinderklassen langs de weg, die allemaal zwaaiden.

De meester, die enthousiast mee zwaaide.

Een man op leeftijd die op zijn stretcher een tukkie deed, en niet zwaaide.

Vier tienermeiden die een vrolijk dansje deden terwijl ze naar mij zwaaiden.

Een kleuter die met zijn ene hand zijn vader vastklampte, en met zijn andere hand voorzichtig zwaaide.

Een verkeersregelaar bij de rotonde die op zijn fluit blies en vrolijk zwaaide.

Een vrouw die net de melk door haar koffie wilde roeren, maar eerst nog even zwaaide.

Een mafketel gekleed in een huispak van een koe, die zwaaide.

Een chauvinistische Fransman met heel veel vlaggen van Franse wielerploegen, die ook wel even genegen was naar Nederlanders te zwaaien.

Een Belgisch echtpaar met een héél klein Wout van Aert-bordje, ook al aan het zwaaien.

In de straten van La Rochelle, publiek rijendik: allemaal handjes, die zwaaiden.

Een gendarme die mij wilde passeren en, om mij wat naar rechts te dirigeren, even met de rechterhand zwaaide.

Vier dwazen, staand op een schuin dak van een huis, die zwaaiden.

Idem, maar dan op het dak van een camper.

Een clubje kinderen dat stond te springen en te zingen. En daarbij zwaaide.

De lange, lege brug naar Île de Ré, waarop het vooral erg hard waaide.

Nog geen meter op het eiland een ontvangstcomité dat zwaaide.

Achter de dranghekken mensen die op de boarding roffelden, best wilden maar geen handen overhadden om te zwaaien.

En toen, vlak voor de finish, moest ik met mijn auto de afleiding volgen. Anders zwaaide er wat.

Totale gekte

Zo ging dat bij mij. Zo ging dat bij iedere auto, die voor of achter mij reed. Omdat wij met de juiste stickers op onze voitures toevallig over het parcours mochten rijden en dus in de ogen van de toeschouwers deel uitmaken van het Tour-circus. En omdat het dankbare bezigheidstherapie is om de vele uren door te komen voordat het peloton passeert.

Het laat zich raden hoe dat gaat als de renners zich op het parcours laten zien. Het lawaai, de totale gekte. Daar moet je tegen kunnen. Al zijn er ongetwijfeld ook renners die bij de gedachte alleen het liefst zouden afzwaaien.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.