De Pioniers: Mauro Ribeiro, die door Quatorze Juillet de eerste Braziliaanse ritwinnaar werd

Voetbal, voetbal, voetbal. Als Mauro Ribeiro in zijn jeugd op de fiets stapte en door de wijken van miljoenenstad Curitiba fietste, zag hij al zijn leeftijdsgenootjes voetballen. Maar de passie van de jonge Ribeiro lag bij een andere vorm van beweging: fietsen. Lang bleef het bij een fijne hobby, totdat de Braziliaanse wielrenner Renato Romeu hem aanmoedigde er een sport van te maken. Romeu was een idool voor Mauro, dus zo geschiedde.

Hoewel hij als kind met zijn fiets door de straten van zijn thuisstad struinde, begon Ribeiro zijn wielrencarrière op de baan. Hij werd Pan-Amerikaans kampioen op de puntenkoers, een knappe prestatie van de destijds 17-jarige Ribeiro. Maar om echt te slagen, vond hij dat hij het hogerop moest zoeken. Lees: fietsen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, in Europa. Dat was een grote stap voor de jongen die uit een land kwam dat weinig interactie had met de rest van de wereld.

Ribeiro belandde in Parijs en aanvankelijk ging hij voor een amateurploeg rijden. Zijn professionele kans kwam toen het Franse RMO werd opgericht:e ploeg wilde graag een Braziliaanse coureur, wat de weg vrijmaakte voor Ribeiro. Een kans waar hij meer dan dankbaar voor was - een langgekoesterde droom die uitkwam.

Ongewenste buitenstaander

Maar Ribeiro werd niet door iedereen binnen zijn nieuwe team gewaardeerd. De Franse coureurs zagen in hem een ongewenste buitenstaander: iemand die de plek van een andere Fransman afpakte. Het enige wat Ribeiro kon doen om die negatieve houding te veranderen, was hard werken. En hard werk leverde hij dan ook: zijn mentaliteit zorgde uiteindelijk voor vertrouwen en respect van zijn ploeg.

De carrière van Ribeiro was op dat moment een stijgende lijn te noemen. Zo won hij de Ronde van Mallorca, een rit in Parijs-Nice ook. Maar lange tijd ontbrak de Tour de France, de meest prestigieuze wedstrijd van allemaal, achter zijn naam.

Quatorze Juillet

In 1991 kwam daar verandering in. Eigenlijk was hij reserve, maar hij mocht mee nadat een teamgenoot geblesseerd afhaakte. 14 juli, de nationale feestdag van de Fransen, was de dag waarop hij de bekendheid verwierf die hij zo graag wilde. Het peloton deed het rustig aan op Quatorze Juillet. Het was nu of nooit, bedacht Ribeiro zich daarom. En dus gaf hij alles wat hij in zich had. Als eerste kwam hij die dag over de streep in Rennes, waarmee hij de eerste Braziliaanse etappewinnaar ooit in de Tour werd.

Hij zou maar één keer meedoen in de Tour. Maar zijn enige ritzege bracht hem eindelijk bekendheid en erkenning in zijn land, juist omdat het de eerste Braziliaanse ritzege ooit was. Vrienden van Ribeiro zochten het uit: 158 kranten hadden geschreven over zijn historische zege. Voorpaginanieuws.

Ambassadeur

Na de Olympische Spelen van Atlanta (1996) beëindigde Ribeiro zijn loopbaan. Hij ging terug naar Brazilië en werd ambassadeur van de sport: hij begeleidde een profploeg, werd bondscoach en richtte een bedrijf in wielerkleding op.

Maar waar hij zo vurig op hoopte, gebeurde niet. De doorbraak van Ribeiro was toch niet de doorbraak van de wielersport in Brazilië. Het recreatief fietsen werd weliswaar populairder, maar profwielrennen kwam nooit echt van de grond. De verliefdheid op het voetbal zat te diep bij de Brazilianen.