De Pioniers: Jonathan Boyer, de flexitariër die gedroogd fruit liet invliegen

Jonathan Boyer is de Amerikaan die de weg plaveide voor Greg LeMond, drievoudig Tourwinnaar, en Lance Armstrong in het bijzonder. Een diepgelovige jongen ook, die als tiener zijn ouderlijk huis in Californië verliet om te gaan fietsen in het verre Frankrijk. Hij maakte die stap met maar één doel voor ogen: profwielrenner worden. Dat werd hij inderdaad, maar niet zomaar een. Boyer mocht zich de eerste Amerikaanse wielrenner noemen die meedeed aan de Tour de France.

Dat was in 1981, vier jaar nadat Boyer officieel professional werd. 1981 was ook het jaar waarin hij debuteerde in Parijs-Roubaix, de wedstrijd die hij als 55e zou eindigen. Dat deed hij in dienst van Renault-Elf, de Franse wielerploeg die een paar jaar later zou worden opgeheven.

Rijden voor Renault-Elf betekende ook: rijden voor Bernard Hinault. De Amerikaan voelde zich dan ook slechts een pion in zijn wielerploeg. Als iemand die louter in dienst reed van de Franse wielerlegende, vijfvoudig Tourwinnaar en destijds op de top van zijn kunnen.

Stars & Stripes

Het was Félix Lévitan, oud-journalist en toenmalig Tourbaas, die Boyer aanmoedigde om de Tour de France te rijden met de Amerikaanse vlag op zijn trui. De Stars & Stripes maakten hem tot een ware bezienswaardigheid in Frankrijk. Maar Boyer werd ook beschouwd als eigenzinnige wielrenner; noten en gedroogd fruit, bijvoorbeeld, liet hij invliegen vanuit de Verenigde Staten. Hij was parttime vegetariër - vis en kip vond hij prima, maar andere vleesproducten zwoer hij af. Een flexitariër dus, nog voordat deze manier van leven zo genoemd werd.

Vijf keer deed Boyer mee aan de Tour de France, met een twaalfde plek als beste resultaat. Een jaar na zijn Tourdebuut had zijn hoogtepunt moeten zijn, tijdens het wereldkampioenschap in het Britse Goodwood. In de finale reed hij aan de leiding, maar uitgerekend ploeggenoot LeMond voerde het tempo bij de achtervolgers op. De winst? Die ging daardoor naar de Italiaan Giuseppe Saronni.

Vijfduizend kilometer dwars door Amerika

Na vijf deelnames aan de Tour vond Boyer het tijd voor andere uitdagingen. Hij verlegde zijn focus daarom naar andere takken van wielrennen. Zodoende deed hij mee aan de Race Across America, een vijfduizend kilometer lange wielerwedstrijd die van oost naar west voert. Geen etappes, geen vaste rusttijden.

Boyer huurde een acupuncturist om de race door te komen. Het was een poging om te dealen met de korte nachten, maar die bleef zonder succes: hij liep zenuwschade op aan zijn handen en voeten. Van opgeven wilde hij alleen niets weten. Na negen dagen, twee uur en zes minuten voltooide hij de Race Across America dan toch.

Gevangenisstraf

Rond de eeuwwisseling verloor de wielrenner zijn glans. In 2002 werd Boyer veroordeeld tot een gevangenisstraf wegens aanranding van kinderen. Zijn vrijheid kreeg hij een jaar later terug. Maar zijn vrouw, status en goede naam was hij kwijt.

Boyer greep zijn vrijlating aan om een nieuwe levensfase in te luiden. Hij ging werken aan een project dat wielrenners uit Rwanda kansen moest geven in de competitieve wielerwereld. Een symbolische verwijzing naar zijn eigen pionierswerk wellicht, die hem in 1981 als eerste Amerikaan ooit naar de Tour de France bracht.