Les Bleues willen Les Bleus achterna

De totale staat van euforie laat zich maar deels verklaren door de klinkende 4-0 zege van de nationale voetbaltrots. Daarvoor was tegenstander Zuid-Korea, dat wel wat bijlesjes verdedigen van Guus Hiddink kan gebruiken, toch echt te zwak. Eigenlijk was het vooral het feest van de opluchting.

De lat ligt hoog

Immers, de Fransen hebben de lat voor zichzelf weer eens onnoemelijk hoog gelegd. Niets minder dan de wereldtitel is de inzet voor Les Bleues. Dat is nogal wat voor een ploeg, die nooit verder is gekomen dan de kwartfinales, terwijl een team als de Verenigde Staten 3 van de 7 vrouwen-WK’s heeft weten te winnen, inclusief de meest recente editie.

Het Franse optimisme komt desondanks niet uit de lucht vallen. Hofleverancier Olympique Lyon staat zowel in Frankrijk als in Europa op eenzame hoogte. Het oude euvel, een gebrek aan scorend vermogen, lijkt verholpen. En bondscoach Corine Diacre staat als een generaal van het kaliber Didier Deschamps gehuld in een regenjas, waarvoor zelfs inspecteur Columbo een moord zou doen, zelfverzekerd haar troepen aan te sturen.

Nationale druk

Wie inzet op het allerhoogste, voelt de druk van een natie op de schouders. Het doemscenario om in een openingswedstrijd tegen een onbeduidende opponent te bezwijken onder die druk bleef Frankrijk bespaard. Vandaar de opluchting. Maar wie met de fans van Les Bleues praat, merkt dat de (Eiffel)torenhoge ambities worden ingegeven door dieperliggende gronden.

Dat gaat terug naar 1998, het jaar waarin de Franse mannenploeg met Zinedine Zidane als grote leider wereldkampioen werd in eigen land. Een miljoen mensen vierde het feest op de Champs-Elysées, dronken van geluk. De herinnering zal voor eeuwig in het collectieve Franse geheugen bewaard worden. Een nieuw WK op eigen bodem biedt de vrouwenploeg de kans om dat kunststukje te herhalen en de zeldzame roes van de euforie nogmaals te ervaren.

De kloof verder dichten

Maar de motivatie gaat verder dan dat. Les Bleues willen maar wat graag uit de schaduw van Les Bleus stappen. Zoals een supporter het verwoordde: “Laten zien dat wij dat net zo goed kunnen als de mannen.” De kloof verder dichten. Meer aandacht genereren. Dat geeft de vrouwenploeg een extra stimulans.

Vergelijk het met Oranje, ook een ploeg die méér wil dan louter wedstrijden winnen. Wij willen de wereld tonen hoe goed wij kunnen voetballen, zei bondscoach Sarina Wiegman voorafgaand aan het WK. Met dat idee stappen de Leeuwinnen het veld op. Met nog meer geldingsdrang, als in een missie. Bij de vrouwen van Frankrijk is het niet anders.

Mochten Les Bleues gaandeweg het toernooi wat in dreigen te zakken, dan doet mevrouw Diacre er goed aan even een DVD’tje van 2017 uit haar Columbo-regenjas te toveren met de beelden van de Oranje-vrouwen op de boot, varend door de grachten van Utrecht, terwijl ze werden toegejuicht door massa’s mensen, langs de kant, soms zelfs in het water. Dan zullen haar speelsters zien: het is geen droom, het kan.