Tour-column #16: Leven als een Deen in Frankrijk

Het is de eerste keer dat ik langs de route een dergelijke steunbetuiging aantref voor de succes-Deen van de Jumbo-Visma-formatie, die zich tot een podiumkandidaat heeft ontpopt. En dat tijdens zijn allereerste Tour de France. Ik ben benieuwd wat deze Deense aanhang mij over de jonge Vingegaard vertellen kan.

Ik parkeer mijn auto snel naast het huis en ben nog niet uitgestapt of er komt een gendarme op mij af. Wat ik van plan ben, wil hij weten. Ik leg hem de reden van mijn noodstop uit. Als ik het maar snel doe, waarschuwt de gendarme. De reclamekaravaan is in aantocht. Geen probleem, verzeker ik hem, terwijl ik rondom het huis kijk of ik de Denen ergens bespeur. De gendarme biedt mij in steenkolen-Engels de helpende hand. Zojuist stonden ze nog op balkon, maar nu zijn ze binnen. En hij wijst mij de voordeur.

Ietwat ongemakkelijk, het voelt toch als een gevalletje huisvredebreuk met permissie van de wijkagent, beroer ik de klink en open de deur. Ik kom in een muffig gangetje terecht, waar ik meteen in het verbaasde gezicht kijk van een man van middelbare leeftijd, die daar staat met ontbloot bovenlijf en de Deense vlag op zijn wangen geschilderd.

Ja, natuurlijk mag ik even binnenkomen, zegt hij nadat ik hem mijn onaangekondigde entree heb uitgelegd. Hij loodst mij door een keuken, waar de heerlijkste geuren mij tegemoet komen, en we belanden in de achtertuin. Daar zitten ze aan een lange tafel, 16 Deense mannen en vrouwen, te genieten van een riante lunch. Flessen wijn staan op tafel. Er wordt gelachen en gepraat. Het blijkt een groep vrienden te zijn die al jaren de zomervakantie doorbrengen in dit huis.

Ik vraag of Jonas Vingegaard soms ook een bekende is van deze mensen, gezien het grote doek aan de buitenmuur. In het geheel niet, zo blijkt. Sterker: tot deze Tour hadden deze Denen nauwelijks van de getalenteerde renner gehoord. Hij heeft zich, ook bij de Denen, deze Tour letterlijk in de kijker gereden.

Vingegaard heeft de eerste weken van de Tour indruk gemaakt op het gezelschap. Het verhaal alleen al is prachtig: de man die meeging als secondant van Roglic, die na het uitvallen van de kopman voor eigen kans mag rijden, en die dat ook aan blijkt te kunnen. Het vervult de Denen van trots. De enige Tour-winnaar die Denemarken ooit leverde, was Bjarne Riis. En die deed dat niet geheel op eigen kracht.

Weet je, zegt een van de vrouwen tegen mij, zo’n prestatie als die van Vingegaard telt als je uit zo’n klein land komt als Denemarken, dat het op sportief gebied vaak af moet leggen tegen de grotere naties. Het maakt de mensen trots. Zoals ze dat ook waren op de nationale voetbalploeg. Vingegaard kan dat podium in Parijs zomaar gaan halen, wordt mij verzekerd. “He’s reaching for the stars.”

De Denen vervolgen hun lunch en bieden mij een glas wijn aan. Ik bedank ze vriendelijk, de karavaan komt eraan, ik moet gaan. Terwijl ik de huisdeur weer achter mij dichttrek, hoor ik op de achtergrond hoe de vrolijke gesprekken aan de lange lunchtafel worden voortgezet. Het leven als een Deen in Frankrijk.