Leven in het teken van de sport: als je kind gescout wordt door een profclub

Het is de grote droom van Miro (14), zoon van columnist Roos Schlikker, om profvoetballer te worden. "Hij speelt al vanaf zijn vijfde en wist altijd wel redelijk raad met de bal. Maar met name in Amsterdam is de concurrentie enorm. De kans dat je komt boven drijven is nihil. Hij moest huilen van geluk."

Latrelatie

De club werd SC Heerenveen, niet bepaald om de hoek. "Normaal gesproken worden jongens dan in een gastgezin geplaatst, maar die waren vol", vertelt Schlikker. "Ik had dat ook niet gewild, ik ben daar nog niet klaar voor. Dus wij hebben zelf een woonruimte geregeld. Sinds twee weken hebben mijn man en ik dus een latrelatie." Schlikker en haar andere zoon, die in musicals speelt, zijn gebonden aan Amsterdam. De dagen dat het kan, gaat ze naar Friesland.

Op zaterdag na de wedstrijd komt Miro naar Amsterdam. "Dat is de enige avond dat we als gezin samen eten." Zondag einde dag gaat hij weer richting Heerenveen. De contact met de club ervaart Schlikker als heel prettig. "We mogen als ouders altijd bij de trainingen komen kijken, de trainers maken ook vaak een praatje met ons."

'Barcelona is nog heel ver weg'

Schlikker is zich er bewust van dat de kans op succes klein is. "Barcelona is nog heel ver weg, laten we het wel relativeren. Voorlopig kost het alleen maar geld", lacht ze. "Ik heb altijd tegen mijn kinderen gezegd: ga doen wat je leuk vindt. En als er dan een gave kans voorbij komt, moet je die grijpen."

Ze probeert haar kinderen geen druk op te leggen. "Ik schreeuw wel langs de lijn, ik ben luidruchtig. Maar ik geef geen aanwijzingen, dat lijkt mij heel irritant voor hem. Maar als hij scoort: dan ben ik degene die het hardste juicht."