WK-column: Café au lait met Suker in een gangetje

Die gesprekken lieten nog even op zich wachten, er diende zich een verlenging aan. Voor mijn ogen zag ik de ene na de andere speler voorbijkomen, in draf richting de kleedkamer. Het geluid van haastige noppen op de vloer. De kleine pauze tussen de reguliere speeltijd en de verlenging werd aangegrepen voor een bliksemsnelle sanitaire stop, ook door de vierde official en stafleden. Zichtbaar opgelucht zetten ze vervolgens, een tempootje lager, weer koers richting het veld.

In de eredivisie is het niet ongebruikelijk dat je je als verslaggever tussen de voetballers in een spelerstunnel bevindt. Maar in deze ambiance had het iets surrealistisch. Deze spelers maakten hier, op dit moment, de belangrijkste en meest nerveuze minuten door uit hun hele carrière. Een subliem doelpunt op het veld daar achter die schuifdeur kan zomaar een andere deur openen, die naar een topclub. Een foutje daarentegen en de poorten naar de WK-nooduitgang staan wagenwijd open.

Toen de ploegen zich opmaakten voor de strafschoppenserie herhaalde het tafereel zich. Ineens liep daar in zijn knalgroene shirt de keeper van Kroatië, Danijel Subasic, voorbij. Na een klein oponthoud in de kleedkamer verscheen hij weer ten tonele. Ik zag hem in de hal zijn keepershandschoenen aandoen, de blik in zijn ogen verraadde dat hij in gedachten niet in deze hal was. Hij keek strak voor zich uit, zich totaal niet bewust van de mensen om hem heen. Buiten werd hij omringd door mede-spelers en trainers. Iedereen met een Kroatisch hart sloeg de doelman nog een keer op zijn schouders, als aanmoediging. Of misschien ook als teken van medeleven.

Want als iemand nu de druk van een natie op zijn schouders voelde rusten, dan was het wel de keeper, vlak voor de serie penalty’s, die maken dat je toernooi tot in lengte der jaren wordt herinnerd als een doorslaand succes of als faliekante mislukking. Hoe hoog zou de hartslag van Subasic op dit moment zijn, vroeg ik mij af. En waar zit hij in gedachten? Bij een tegenstander als Eriksen en in welke hoek die de bal gaat schieten? Praat hij zichzelf inwendig moed in? Of loopt hij de basisbeginselen van het handboek van de penaltykiller nog eens na? Het gezicht van Subasic toonde niets van dat alles.

Kasper Schmeichel keepte fantastisch. En Subasic nog beter? Of schoten Eriksen, Schöne en Jörgensen niet goed genoeg vanaf 11 meter? Hoe dan ook: vrij snel na de zinderende ontknoping werd het een chaotische toestand in ons halletje. FIFA-persofficials, spelers, verslaggevers, alles liep door elkaar heen op zoek naar snelle interviews en reacties. Lasse Schöne toonde zich een modelprof door, ook in het Nederlands, rustig en oprecht zijn verhaal te doen.

De hal werd ook in andere opzichten een ontmoetingsplaats. Ballenjongens vroegen en kregen als aandenken de gele kaart die de scheidsrechter in de wedstrijd één keer had moeten tonen. Een speler van Denemarken liep met ontbloot bovenlijf richting de Kroatische kleedkamer voor een shirtjesruil. FIFA-baas Infantino en zijn entourage passeerden in vliegende vaart.

Een man in grijs maatpak maakte zijn ronde langs de camera’s. Het bleek de voorzitter van de Kroatische voetbalbond te zijn. Beter bekend als Davor Suker. De legendarische aanvaller, die Kroatië in 1998 eigenhandig aan WK-brons hielp. Suker, nu dus voetbal-bobo en in vele opzichten wat gewichtiger, kreeg van een Franse collega de vraag: "Parlez-vous francais?". Hij antwoordde gevat: "Oui, café au lait".

Het sierde Suker dat hij de vergelijking met zijn eigen succesteam niet wilde maken. Het gaat om deze ploeg, benadrukte hij. Hoe hij het op de tribune had beleefd? "I was suffering", sprak de grote Suker. Wie in de ogen van de passerende Nicolai Jörgensen keek, zag dat het lijden bij Denemarken nog lang niet voorbij was.

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!