De Slovenen hebben massaal de Tour ontdekt

Zelfs tijdens deze editie was het vaak een speurtocht. Ik kan mij de etappe naar Île de Ré herinneren. Ik had mij voorgenomen een verhaal over Gele Roglic te maken. De dagen ervoor was ik wel eens een verdwaalde Sloveen tegengekomen. Maar waar ik die dan op deze specifieke dag zou moeten vinden, geen idee. Ik besloot de gehele route, 168 kilometer, voor het peloton uit te rijden over het parcours en mijn ogen goed de kost te geven. Ik schat dat ik acht Slovenen tegenkwam, waarvan twee bij de finish.

Nu zijn we ruim een week verder en op de skipistes van de Col de la Loze, die hinderlijk doorkruist worden door een fietspad, merk ik dat er iets veranderd is. Op de uitgestrekte weides wachten mensen, die soms kilometers bergop hebben gewandeld, op het peloton. En, eerlijk waar, het wemelt van de Slovenen. Ze hebben massaal de Tour ontdekt.

Het begon al in het skidorp Méribel, nog voor aanvang van de slotklim. Daar zag ik drie jongeren die met een kwast en potten verf een groot hart op het asfalt schilderden, met daarbij de kleuren van de Sloveense vlag. Tadej Pogacar, de concurrent van Primoz Roglic in de strijd om het geel, bleek hun broer te zijn.

Oké, dacht ik nog. Familie. Natuurlijk komt die kijken. De dag ervoor had ik de vrouw van Primoz Roglic ontmoet, die haar man naar boven had geschreeuwd om daarna met het angstzweet in de handen de finale van de rit af te wachten. Ze vertrouwde mij toe dat ze het liefst nu zou gaan slapen en zaterdagavond weer wakker werd, in de hoop dat Primoz inmiddels zijn gele trui had veiliggesteld.

Maar naarmate ik mijn wandeling de Col de la Loze op vervolgde, kwam ik steeds meer Sloveense uitingen tegen. Vlaggen. Spandoeken. 'Go Slo' stond op het wegdek, waarbij ik aannam dat die niet afkomstig was van iemand die vergeten was er een 'w' achter te zetten.

Daar tegenover stond dat ik nauwelijks Colombianen aantrof. Ja eentje, die in Frankrijk woonde. Hij vertelde mij dat de meesten ietwat gedesillusioneerd weer huiswaarts waren gegaan, nu hun grote held Egan Bernal de hooggespannen verwachtingen na zijn Tourzege vorig jaar niet kon waarmaken. Hij ging gebukt onder de druk, vermoedde de man. En onder een rugblessure. Gelaten constateerde de supporter dat ook Quintana problemen had, in zijn geval door een kwetsuur aan zijn arm.

Uiteindelijk beland ik bij een recht stuk asfalt, op zo’n 3 kilometer van de streep. Om mij heen zie ik tientallen Slovenen. Ze zwaaien fanatiek met hun vlaggen, zingen liederen. Onder hen een roeier, die in Sydney zelf Olympisch kampioen werd. Een Tour-zege van Roglic, of Pogacar, zou het land een nieuw sportief hoogtepunt bezorgen.

De Col de la Loze is met z'n skipistes ruim opgezet. Op enige afstand zijn de renners vanaf het gras uitstekend te zien. Je kunt er zelfs bij blijven zitten. Maar zo willen de fans het feest niet vieren. De Slovenen, en met hen de andere nationaliteiten, verdringen zich op het smalle paadje van asfalt. Ze willen dichtbij hun helden zijn, als die passeren. Hoe dichterbij, hoe beter, zo lijkt het, als ik zie hoe Roglic en de zijnen zich een weg moeten banen door de schreeuwende meute.

Een lege Grand Colombier leek eerder een onzinnige corona-maatregel. Het verschoof het probleem alleen maar naar het ondergelegen dorp. Maar een uitgestrekte Col mét publiek werkt dus blijkbaar ook niet.

De Slovenen maken zich niet druk om dat soort futiliteiten. Hun Primoz finisht als tweede en staat nog steviger in geel. Sportgeschiedenis is in de maak. En de afwezige Colombianen, die zullen stilletjes toch wel balen dat ze hun 'Superman Lopez' niet als eerste over de streep hebben zien komen.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.