Oranjegekte tussen mitrailleurs en road blocks

Eerder was ik mijn dag begonnen in het centrum van Valenciennes, enkele kilometers verderop. Regeerde daar de afgelopen dagen de rust, vandaag was het vanaf de vroege ochtenduren feest. Om 8 uur zag ik al mensen monter het treinstation uitkomen. Het hotel, waar de ploegen van Nederland en Kameroen verbleven, verwerd tot een tussenstop om een foto met de spelersbus te kunnen maken. Welke zijstraat ik ook passeerde, overal kwam wel oranje tevoorschijn. Uiteindelijk belandden de fans op het fanplein, waar het bier rijkelijk vloeide en het Oranje-repertoire met vette beat uit de boxen tetterde.

Basel

De drukte in de stad deed mij denken aan het mannen-EK van 2008. Destijds togen 80.000 Nederlanders naar Basel op de dag dat Oranje er de kwartfinale speelde tegen Rusland. Velen hadden helemaal geen ticket bemachtigd voor de wedstrijd. Maar alleen al het verblijf in de speelstad en het deel uitmaken van een collectieve Oranje-belijdenis maakten de lange autorit naar Zwitserland de moeite waard.

Natuurlijk, er zijn ook genoeg verschillen met die dag in Basel. De 15.000 Nederlanders die rondlopen in Valenciennes zijn getalsmatig maar een fractie van de 80.000 bij de mannen. Troffen we in Zwitserland vooral veel jongemannen en vriendengroepen, in Noord-Frankrijk voeren gezinnen met dochters de boventoon. En reisden destijds velen op de bonnefooi af, hier is vrijwel iedereen in het bezit van een plaatsbewijs, wat maakt dat het stadion voor het eerst dit WK is uitverkocht.

Het kan toch

De wandeling van het stadscentrum naar het stadion kost de fans ongeveer een half uur. In de woonwijk bij het Stade zijn de bistro’s en de biertaps geopend, wat maakt dat het een gezellige toeloop wordt van Leeuwinnen-adepten. Er zijn erbij die het WK voor vrouwen vooral als mooi excuus zien voor een leuk Oranje-feest. Maar echte liefhebbers zijn er ook, fans die van iedere speelster de CV kunnen oplepelen.

De invloed van het team is niet te overschatten. Een meisje van een jaar of 9 zegt mij, als ik haar vraag wat het belang van die Oranje-vrouwen is: "Zij laten zien dat als mensen zeggen dat iets niet kan, het toch kan." Daarmee verwijzend naar het EK van 2017. Of misschien ook wel naar de positie van voetballende meiden in het algemeen.

Aanvallûh!

Gemoedelijkheid troef in de straatjes rondom het stadion. De enige dissonant in het Oranje feestbeeld is de groep militairen die pal voor een bar staan opgesteld met hun mitrailleurs in staat van paraatheid. Daarnaast bespeur ik agenten, in burger en in uniform, die het gezelschap Oranje-klanten nauwlettend in de gaten houdt. Er staan dranghekken opgesteld en in de zijstraten zijn betonnen roadblocks geplaatst. De autoriteiten nemen geen enkel risico, alsof zij zich realiseren dat een uniek fenomeen als de Oranje-mars een potentieel doelwit kan zijn van iemand met slechte bedoelingen.

Zover komt het gelukkig niet. We kijken nog eens uit het raam van de perszaal en zien de niet aflatende sliert Oranje, dat als een gloeiend lavapad naar de ingang van het stadion kronkelt. De fans dragen vlaggen in hun handen. Ze zingen Hazes en ‘Aanvallûh’! En hopen dat de vrouwen van Oranje de beloften tegen Kameroen kunnen inlossen.