Andere Tijden Kees: Lost in Translation en de magie van Lillehammer

"Daar zijn we dan, na een vlucht van negen uur: China. En wat blijkt: de Chinezen hebben geleerd van hoe het eraan toe ging tijdens de Zomerspelen in Tokio. Toen ontstond op het vliegveld veel irritatie over het lange wachten op testuitslagen, voordat we als journalisten onze accreditatie kregen en het hotel op konden zoeken. Cameraman Paul Jochem Vegter en ik konden direct de bus in voor een rit van vier uur naar Zhangjiakou, op zo'n tweehonderd kilometer ten noordwesten van Peking. Tijdens de tocht naar de bergen hoorden we dat we allebei negatief waren getest."

"Nadat we waren ingecheckt in het hotel kreeg ik al snel een gebrekkig Engels sprekende man aan de telefoon: 'You are from Holland right? Many positive people in Holland. You get test at 19.00h. OK?!' Ik wist al dat we dagelijks getest zouden worden, maar nu kwamen er twee 'maanvrouwtjes' aan de deur om een wattenstaaf in mijn keel te duwen. Weer negatief, gelukkig."

Piet en Klaas

"Het is uitgestorven in de bergen, de meeste omroepen hebben het aantal medewerkers terplekke tijdens deze Spelen enorm teruggebracht. Ik sta vandaag bij slopestyle snowboarden met Melissa Peperkamp voor de eerste keer tijdens deze Spelen in de mixed zone, waar interviews na events plaatsvinden. Dan gaan we zien hoe druk het daadwerkelijk gaat worden met de aanwezige media."

"Bij eerdere Spelen regelden we zelf onze chauffeurs, maar dit keer heeft de Chinese organisatie de chauffeurs toegewezen. Ze spreken geen Engels en mogen onderweg niet stoppen. Een spontaan shot van een prachtig vergezicht onderweg kunnen we vergeten. We hebben geen idee hoe onze chauffeurs heten: we noemen ze Piet en Klaas."

"Piet rijdt alsof hij willekeurig het gas- of rempedaal indrukt. We gebruiken kartonnen bordjes om hen opdrachten te geven waar we naartoe willen. Die voorbedrukte bordjes zijn gemaakt door Chinees sprekende medewerkers op het kantoor van de NOS in Peking."

Magisch Noorwegen

"De openingsceremonie hebben we voor de televisie gezien. Eigenlijk boeit mij die nooit zoveel. Er zijn sporters die het heel bijzonder vinden, zeker als je de vlag draagt. Snowboardster Nicolien Sauerbreij liep in 2002 met de Nederlandse vlag. Zij had nog nooit voor tachtigduizend man gesnowboard, maar werd bij de ceremonie wel door die menigte toegejuicht in het stadion."

"Ik weet nog dat Rintje Ritsma zei: 'Ik ga daar niet naartoe, dan krijg ik stijve poten van dat wachten'. Toch, als ik terugdenk aan de Winterspelen in Lillehammer in 1994, dan blijft die openingsceremonie mij altijd bij. Ook omdat het mijn eerste keer was als verslaggever van de NOS bij de Winterspelen. De Noren gaven iedereen bij de ingang van het stadion een witte overjas voor bij de openingsceremonie. Dat leverde vanuit de helikopterview een prachtig sereen beeld op in de sneeuw. Het was een simpele openingsceremonie. Dat paste bij Lillehammer, een stadje van twintigduizend inwoners. Daar heerste een dorpsgevoel, er was een gemoedelijke sfeer."

"Het bijzondere was ook dat er in aanloop naar de ceremonie een dik wolkendek boven het stadje hing. Terwijl de ceremonie bezig was, klaarde de lucht en daarna hebben we twee weken lang een strakblauw lucht met zon gehad. Er werd geen event afgelast. En toen de sluitingsceremonie in gang werd gezet betrok de lucht boven Lillehammer weer en begon het te sneeuwen."

"Het was een soort magische afsluiting van mijn eerste Winterspelen. Lillehammer blijft voor mij, samen met Sydney in 2000, qua sfeer de mooiste Spelen die ik heb meegemaakt. Er was in beide gevallen een gevoel van verbroedering. De wereld is nu veel hectischer, kijk alleen al naar de security in de afgelopen jaren."

Checkpoint Charlie

"Voor mijn gevoel was het kantelpunt de Winterspelen van Salt Lake City in 2002. Dat was maar een paar maanden na 9/11. De security rond die Winterspelen was niet normaal, veel ingrijpender dan voorheen. We hadden te maken met allerlei varianten van Checkpoint Charlie, overal bomb checks. We kregen op weg naar een van die bomb checks van een leidinggevende bij de security de vraag of we mee wilde werken aan een steekproef."

"Vijfhonderd meter voor zo'n check verstopte hij een gele zaklamp tussen onze spullen. De medewerkers verderop wisten dat er iemand zou komen met een gele zaklamp, maar dus niet wie. We dachten: als die medewerkers een beetje goedgezind zijn, dan helpen we ze nog een beetje. Maar ze liepen zo tegen ons te snauwen dat we dachten: laat maar. Nadat die leidinggevende ons na de check weer tegenkwam en hij de gele zaklamp uit onze spullen viste, zei hij over de medewerkers die ons hadden gecheckt: 'They will be dismissed'. Vooralsnog gaat het met de controles en security in China opvallend soepel. Maar er zullen nog vele testen volgen."