‘Eric van der Burg laat zijn emoties zien, dat maakt hem sympathiek’

Eerst kreeg hij stevige kritiek te verduren toen asielzoekers in Ter Apel gedwongen buiten moesten slapen. Toen viel een deel van de bevolking in Tubbergen over hem heen omdat ie asielzoekers wilde huisvesten in een hotel daar. En afgelopen week kreeg je zelfs binnen de gelederen van zijn eigen partij, de VVD, te maken met een stevige tegenwind. Dat maakte het misschien wel de spannendste week in zijn functie als staatssecretaris en daarom houdt schrijver en taalwetenschapper René Appel zijn spreken tegen het licht.

Een beetje stoïcijns

Van der Burg in een commissievergadering over de spreidingswet, die vertraging oploopt: "Mijn geloofwaardigheid is uh iets waar ik totaal niet mee bezig ben, want ik ben bezig met het oplossen van problemen." Uit dit fragment valt op dat ‘ie rustig blijft, zegt Appel. "Hij zit in een benarde positie, maar blijft een beetje stoïcijns, zou je kunnen zeggen. En hij probeert de zaak zo goed mogelijk tot een einde te brengen." Z’n stem heeft ook iets vrolijks, vindt de schrijver. "Hij tilt ons als het ware een beetje op."

Over het einde van zijn wethouderschap in Amsterdam, zegt Van der Burg: "Dit is geen baan. Wethouder, dat ben je. Zeven dagen in de week, vierentwintig uur per dag en ik ben dat. Dit is, dit is, dit is mijn stad man." "Hij laat zijn emoties blijken", duidt Appel. "Ze zijn heel echt, niet gespeeld." Dat blijkt volgens hem ook wel uit verschillende fragmenten over de Bijlmerramp, die Van der Burg van dichtbij meemaakte. Het "raakt hem nog steeds" en hij kan er "moeilijk naar kijken."

Buitensporig geweld

Dat zijn emoties aan de oppervlakte liggen, blijkt ook uit een ander fragment dat Appel meegenomen heeft. “Mevrouw Simons, u moet zich kapot schamen. U bent verantwoordelijk voor die agenten die namens u op straat staan en die u hebben te beschermen.” Dat was in 2019 tijdens een debat van de Amsterdamse gemeenteraad. Sylvana Simons van Bij1 vond toen dat de politie buitensporig geweld had gebruikt.

Hij is er weer emotioneel onder, ziet Appel. Hij vindt het mooi dat de politicus dit niet speelt, maar zijn emoties spontaan uit. Dat maakt hem sympathiek. "Soms is het de emotie van het sentiment, zoals tijdens het einde van zijn wethouderschap. En dit is de emotie van de woede, die hij niet probeert te onderdrukken."