Een paar bloeddorstige haaien en een tbs-kliniek

{podcast audio="115808" caption="Radio Cinema aflevering #32"" }

Openingsfilm NFF: Instinct

De grootste film op het Nederlands Filmfestival is het regiedebuut van Halina Reijn: Instinct. In de film speelt Carice van Houten de hoofdrol, als tegenspeler heeft zij Marwan Kenzani. Hij zit vast in een tbs-kliniek, zij werkt daar als therapeut. Zij moet beoordelen hij terug kan, de wereld en de samenleving in. En natuurlijk gaat dit niet zonder slag of stoot.

"Er ontstaat een broeierig spel tussen de twee en ik vond hem zeer geslaagd", aldus Pieter van der Wielen. Maartje Willems sluit zich daar volledig bij aan: "Zeker ook omdat het haar eerste film is."

"Ze spelen fenomenaal: de psychopaat die charmant en tegelijkertijd een duistere kelder in zijn karakter heeft", vind Pieter. "En interessant dat Carice een psychiater speelt die tijdelijk in die tbs-kliniek werkt, als invaller", merkt Maartje op.

De thematiek van de film is interessant: hoe moet je omgaan met criminelen die klaar zijn met hun straf en in principe de deur uit mogen? Maartje: "De tbs-sector ligt al een tijd onder de loep. Het is een super actueel onderwerp."

Maar, zo vertelt Pieter: "de film gaat ook echt over verliefd worden." Verliefd worden tegen beter weten in. "Deze film alleen al is een goede reden om naar Utrecht te gaan."

Het Nederlands Filmfestival vindt plaats in Utrecht van 27 september tot en met 5 oktober.

Bloeddorstige Haaien

Irene Kingma schuift aan om de film 47 meters down: Uncaged te bespreken. In de film gaan een paar mooie vrouwen zwemmen bij een verzonken Mayastad. In de ruïnes raken ze verdwaalt en dan zwemmen er opeens haaien rond. Blinde haaien, dat wel. "Maar dat ‘ie niet kan zien, betekend niet dat ‘ie niet kan horen, ruiken en alle andere sensoren", aldus Irene.

"Dit is een compleet losgeslagen, belachelijke haaienfilm", vindt Maartje. "Maar", zo stelt Pieter, "meestal zijn haaienfilms niet zo sterk." Het is geen genre waar je diepgaand over kunt nadenken of napraten: het is vooral vermaak.

"Een beetje een witte haai heeft een bek van 1 meter breed. En als 'ie bijt, dat bijt 'ie door. Zelfs als 'ie niet hard bijt", vertelt Irene. "In de film wordt iemand gebeten door een haai, en die loopt daarna gewoon rond! Ze heeft wel een beetje bloed en zo. Dat gebeurt helemaal niet. Als een haai bijt, dan zit daar zoveel kracht achter."

De haaiendeskundige en beschermer vertelt: "Haaien leven als 450 miljoen jaar zonder uit te sterven. Ze gaan heus niet zomaar iets nieuws aanvallen. Ga jij, als iemand je iets voor zet wat je niet kent, waarvan je niet weet of het wel eten is, dat zomaar opeten? Nee. Dat heeft een haai net zo. En die kunnen niet even naar het ziekenhuis om hun maag leeg te pompen." Het beeld van de bloeddorstige, mensetende haaien is dus vrij onrealistisch.

Het is namelijk zeker mogelijk om wél een positieve ervaring met haaien te hebben. "Mijn werk is haaienbescherming. Ik wil dat mensen op een mooie manier interactie hebben met zo’n dier. Dus als je haaien wil lokken, moet je dat op een hele verantwoorde manier doen." Soms gaat het mis, omdat mensen de haai te dichtbij willen laten komen. "Het is dan vooral traumatisch voor de haai."

Maar toch: onrealistisch of niet, iedereen heeft een emotionele reactie op haaien. Het is spannend, het is eng. "En dat maakt mijn werk best makkelijk, want er is meteen een onderwerp", zegt Irene. Hetzelfde geld voor de film: het is best makkelijk, want het is meteen, toch, best spannend.