Opinie & Commentaar
De Week van de Minne Mannetjes
- Nieuws
- De Week van de Minne Mannetjes
Het was deze week een speciale week, met dinsdag als hoogtepunt. Het was De Week van de Minne Mannetjes. Of liever gezegd: van de definitieve ondergang van dit soort mannetjes. De apenrots stortte in, in twee van de drie gevallen omver geduwd door een Trotse Vrouw. Wat een schouwspel. Wat hebben we er van genoten.
Het was dinsdag 24 september, een dag om te herinneren. Eerst zette rechter Lady Hale een ferme streep door Boris Johnsons idee om het Britse Lagerhuis buiten politiek spel te zetten. Lady Hale had iets meer dan tien minuten nodig om met alle fijnzinnigheid van een Britse aristocrate de blonde blaaskaak haarfijn uit te leggen dat democratie zich niet laat manipuleren door grote bekken en nauwelijks verholen middelvingers. Johnson ligt gevloerd, vrouw bijt hond, en wat er over blijft voor de premier is het likken van de wonden in zijn geschonden ego.
Wervelwind
Het was dinsdag 24 september toen een andere Trotse Vrouw opstond tegen weer een ander Min Mannetje. House of Representatives Speaker Nancy Pelosi besloot gehoor te geven aan de oproep van miljoenen mensen binnen en buiten de Verenigde Staten om een afzettingsprocedure tegen president Donald Trump te beginnen.
Ze gaf gehoor aan een oproer die begon als een zachte fluistering, maar langzamerhand uitgroeide tot een wervelwind, een oproep om de pussy-grabbing primate uit zijn witte zadel te wippen. Trump ligt nog niet gevloerd, maar de andere apen verlaten één voor één het zinkende schip.
Zakkenvullen
Het was nog steeds 24 september toen de VVD zijn zoveelste Louche Zakenman buiten de fractie heeft gezet. De huisjesmelkende, huurders bedreigende, zich in zelfbeklag wentelende Wybren van Haga had het zelfs voor Klaas Dijkhoff te gek gemaakt, die zelf toch ook niet vies is van een lekker potje populistisch drammen links en liberaal zakkenvullen rechts.
De coalitie moet vrezen voor zijn meerderheid in de Tweede Kamer. Egootjes die strijden om holle frasen van integriteit en fatsoen, terwijl het gaat om macht en vooral veel poen.
Ongepolijste woede
Drie Minne Mannetjes beten in het stof op die gedenkwaardige dinsdagavond, twee van de drie dankzij een Trotse Vrouw. Een dag ervoor, op maandag 23 september, sprak Greta Thunberg de Verenigde Naties toe. Ze leek in vele opzichten niet op Lady Hale of Nancy Pelosi: ze was niet gecontroleerd en afgewogen in haar oordeel, noch koos zij haar woorden zorgvuldig of had ze veel aandacht besteed aan haar performance, die – en ook dat geef ik toe – de kracht van haar boodschap krenkte.
Ze sprak over het Naderende Einde van de Hele Wereld, een einde dat vooral door Minne Mannetjes is veroorzaakt, maar ook door u en mij. En toch zie ik liever Greta met haar ongepolijste woede, dan het gedraai van Wybren, het gescheld van Donald of de onverstoorbaarheid van Johnson.
Over een paar jaar zullen we terugkijken naar deze week, naar maandag 23 en dinsdag 24 september 2019. En misschien, heel misschien, als we veel geluk hebben, kunnen we achteraf zeggen dat dit de week was dat het roer definitief omging: dat de Minne Mannetjes het definitief hebben verloren van de Trotse Vrouwen en de Boze Meiden. Ik hoop het. Vooral omdat ’t Minne Mannetje ook in mij woont.
Frank G. Bosman is cultuurtheoloog.
Ster advertentie
Ster advertentie
