En altijd weer dat geld...

De NBA is namelijk bezig om in juli een bijna idioot aandoend plan op de sportwereld los te laten waar alle 30 ploegen vanuit Disney World in Orlando, Florida gaan spelen. Iedere ploeg een eigen hotel, eigen vervoer en zonder publiek. Waarschijnlijk drie of vier wedstrijden per ploeg per week. Televisie over de hele wereld. Ik lees dus een half uurtje per dag veel nieuws aan 'feitjes' uit die wereld. Zijn er spelers die 'positief' zijn, wie trainen er al weer (11 van de 30 ploegen), waar zijn acties gaande?

Arme gezinnen helpen

De vangst van vandaag: de Miami Heat plus nog vier bedrijven doneren 50.000 dollar om in arme gezinnen in Miami te zorgen dat hun huisdieren wel te eten hebben. Coach Scott Brooks van Washington heeft zijn hoofd kaal laten scheren. Door zijn dochter wel te verstaan en hij heeft haar 50.000 dollar voor die knip- en scheerbeurt betaald. Voor haar goede-doelenprojecten.

Mike Conley van de Utah Jazz schonk 200.000 dollar voor de voedselbanken in de arme voorsteden van Salt Lake City. Ex-vedette Magic Johnson heeft een groot bedrijf waarin een financiële tak goed werk doet in deze dagen. Zijn bedrijf leent tegen bijna geen rente voor (let wel) 100 miljoen dollar aan bedrijfjes geleid door minderheden of vrouwen die in problemen zijn gekomen door COVID-19.

Pat Connaughton (die u op zeker niet kent) van de Milwaukee Bucks organiseerde een 'Doing Good Radiothon' op ESPN Wisconsin en haalde in 11 uur praten en platen (draaien) 205.859 dollar op; geld dat naar de voedselbanken in Wisconsin gaat.

Russell Westbrook van de Houston Rockets was de 'ster kok' bij een grote actie om ziekenhuispersoneel in Los Angeles te bedanken voor hun inzet en hen en hun familie met gezonde en goede maaltijden te bedenken. Westbrook gaf eerder al voor meer dan 6 miljoen voor andere organisaties. Ja, dit is de vangst van één dag en zo gaat het door: niet alleen profbasketballers, maar honkballers, footballers, ijshockeyers en voetballers zijn allen op een of andere manier bezig geld naar de armste mensen van de USA doorgestuurd te krijgen.

Ze doen het wel

Nergens ter wereld gebeurt dat op zo’n manier als in dat knettergekke land; het gebeurt vol overgave, altijd in de schijnwerper, natúúrlijk uit een goed hart en uiteraard uit een goed gevulde eigen beurs. Het is voor Westbrook makkelijker 6 miljoen weg te geven dan voor de rechtsachter van De Graafschap, om het maar simpel te stellen. Feit is echter dat al die sportmensen het daar in Amerika wél doen.

Waarbij ik dan ook altijd meteen weer denk (en niet alleen in deze corona-dagen): waarom moet het in de krant of via tweets, waarom zijn er camera’s bij, waarom kan het niet stilzwijgend gebeuren? Als u, lezer dezes, 50 Euro overmaakt naar een stichting die zwervers een goede maaltijd geeft in Utrecht of Goes, dan gebeurt dat toch anoniem? Zonder vermelding in de krant, zonder een lullig interviewtje bij Radio 1 of een mooi filmpje bij Beau.

Bekende mensen, beroemdheden, mensen-aan-de-top, hebben de neiging hun gulle gaven altijd van het watermerk 'publiciteit' te laten vergezellen. Wellicht niet altijd uit zichzelf, maar ook geholpen (?), of gestuurd door managers en/of zaakwaarnemers. En het is ook niet gezegd dat alle bekend- of beroemdheden zulks doen, voeg ik er maar aan toe. Of?

Publiciteit

In de Noord-Amerikaanse samenleving en ook in die van de mondiale topsport is het echter 'normaal' geworden je goedgevigheid door publiciteit te ondersteunen. Het waarom kan je bedenken en soms ook zie je in onze contreien dat het al gemeengoed begint te worden: bekende Nederlanders die iets leuks voor zielige oudjes hebben gedaan in deze dagen, zien dat gaarne terug in een sympathiek aandoend filmpje ('wat verder nog opviel') bij Op1.

Of is het groot wereldnieuws als een zanger, artiest of voetballer bloemen aanbiedt aan een door het kabinet vergeten oudje dat ergens wegkwijnt op de derde verdieping van een tehuis? Soms is het kijken naar zo’n filmpje reden om zeer neerslachtig van te worden en de mensen die daar dan 'bekend' staan te wezen even hartgrondig niet leuk te vinden.

Bonussen

Ik blader door in de krant (Trouw) en val in de modder van Benjamin Smith, Canadees en behoorlijk in opspraak, want… geld. Bonus. Stel nou eens dat het moreel nog te verdedigen is dat de bonus van 2019 wél uitgekeerd kan worden omdat de man in het vorig boekjaar buitengewoon goed voor Air France gewerkt heeft en aantoonbaar veel geld verdiend heeft voor die club… Is dan het gekrakeel van de baan? Natuurlijk niet. Overal in de bonuscultuur blijft, bij welke bedrijf en in welk land dan ook, een schurend gevoel over.

Kijk, een kundig man of vrouw wordt aangenomen door bedrijf X. Zij of hij onderhandelt er voor zichzelf een topsalaris uit en dat is toegestaan. Dan, nadat er verse koffie is gebracht, komt het hoofdstuk bonussen ter tafel. Met behulp van een handige fiscalist wordt er iets bedacht dat er een knallende bonus betaald moet gaan worden als de vrouw of man in kwestie iets geweldigs presteert, als zij of hij, door alleen maar haar of zijn inzet en acties, het bedrijf staande houdt, uit de penarie helpt of uit de rode cijfers haalt…

Waarom eigenlijk? Omdat we het al jaren zo doen? Omdat het vastzit aan dit soort jobs? Omdat dit een giftig wapen in de wereld van de grote zakenleiders is? Omdat 'ze' het bij Delta, Singapore Air en Emirates ook zo doen? Omdat de oh zo fragiele manier van leidinggeven op deze manier aantrekkelijk blijft voor een slechts klein peloton aan lang niet altijd capabele captains of industry?

Mijn vader (een keurige liberaal met correcte denkbeelden) zei altijd: "Als ze een arts die per jaar 27 mensen het leven redt met het uitvoeren van ongelofelijk moeilijke operaties een bonus zouden geven, dan begrijp ik dat, maar door alleen de witte boorden-maffia te verrijken, vergeten we gewoonweg het begrip 'morele juistheid.'"

Ik kon me altijd wel vinden in die woorden. En daar knelt dit alles nu ook. Natuurlijk weeklaagt die Smith dat hij toch alles keurig netjes afgesproken heeft en dat het statutair goedgekeurd is, dat het openbaar gemaakt is en dat de meerderheid van de aandeelhouders heeft geknikt: "C’est bon." Natuurlijk roept hij dat de bonus geldt voor 2019, pre-corona dus. Hij kronkelt als een aal in een pot snot om zijn gelijk te halen, een gelijk dat nergens 'morele juistheid' als steunbalk heeft. Als een mens topwerk verricht, iets waarin zij of hij buitengewoon goed in is en waarin zij of hij een grote uitzondering in deze wereld is, is een bonus dan verklaarbaar en geaccepteerd Neen, nog steeds niet.

Moreel onjuist

Nu we toch naar een ‘nieuw-normaal’ koersen, lijkt het aanbevelingswaardig de bonus ook eens tegen het licht te houden en er wellicht een keurig kruisje door te zetten. Dat past niet meer: dat is moreel gezien onjuist. Smith zal het dan met een karig jaarloontje van negen ton moeten doen. Als hij een kerel is, schenkt hij, na alle oproer rond zijn persoon, die hele bonus aan een club van Franse virologen of aan het Rode Kruis. Zonder camera erbij dan. Met een droog persbericht van Air France.

Overigens en dat schrijf ik ook met sop in mijn schoenen, lachen NBA-spelers zich helemaal ongans als ze de hoogte van het salaris van Benjamin Smith horen…negen ton slechts. LeBron James verdient dat per wedstrijd. Ja, dat staat er inderdaad: per wedstrijd. Ik herhaal: per wedstrijd. En neen, ook dat valt niet tot nauwelijks goed te keuren, moreel gezien dan. James zegt daarover: "Dat heeft men dan kennelijk voor mij over." Benieuwd hoe het 'nieuwe normaal' bij al die grenzeloos overbetaalde topsporters zal worden aangepast…als dat al zal gebeuren.

Voor alle duidelijkheid: de hierboven opgevoerde basketballer Connaughton speelde dit seizoen 18 minuten per wedstrijd, gooide er 5.3 punten per wedstrijd in en het publiek begon al te juichen als hij het veld in kwam: hij was een niet vaak gebruikte, blanke bankspeler die er soms een balletje ingooide. Een cultspeler met een groot sociaal gevoel. Jaarsalaris 1.723.050 dollar. Ben Smith: Eat your heart out! Hij maakte ooit bekend dat hij, 5 jaar geleden, toen hij voor de Bucks tekende, een tekenbonus kreeg van een ton. Daar kocht hij een Jeep Wrangler voor waar hij nog steeds in rijdt omdat die wagen het nog doet. Daar lacht die Ben Smith zich dan weer een kriek om; een bonus van een ton! Amateur.